Duurzaam HR: van cynisme naar passie!

Vorige week was ik in gesprek met iemand over de manier waarop mijn passie voor duurzaam HR gegroeid was. Aan het einde van het gesprek vroeg hij: “Waarom schrijf je dit niet op? Het is een mooi verhaal en wellicht ook de sleutel voor andere (HR) professionals om duurzaamheid met hun vak te verbinden.”

Even heb ik getwijfeld. Wil ik hierover wel schrijven? Is mijn verhaal leuk genoeg voor anderen om het te lezen? Maar uiteindelijk heb ik dus besloten om de lezer daar zelf over te laten oordelen. De belangrijkste reden? Duurzaamheid begint bij je zelf en misschien doet mijn verhaal anderen inderdaad even nadenken over hoe ze duurzaamheid zouden kunnen integreren in hun eigen professie.

Begin dit jaar vroeg een vriendin of ik geïnteresseerd was in de opleiding Duurzaam HR. “Duurzaam HR?” vroeg ik enigszins cynisch, “Zeker weer een nieuwe hype?” Ze begon eerst enthousiast te vertellen over waarom duurzaamheid en HR wel degelijk met elkaar verbonden konden worden, maar zag dat haar verhaal mij niet raakte. Toen gooide ze het over een andere boeg en vertelde wie er aan de opleiding deelnamen en wie de colleges zouden geven. Duurzaam HR kon me misschien niet boeien, maar mijn netwerk kon er wel eens baat bij hebben en bijgevolg schreef ik me in. Zo begon ik dus aan de opleiding met de overtuiging dat duurzaam HR gewoon goed HR is en dat duurzaamheid toch weinig met HR te maken kon hebben.

Er werd gevraagd wat duurzaamheid voor me betekende. Ook werd me een test voorgelegd die de impact van mijn levensstijl op het milieu mat. De test wees uit dat als iedereen zou leven zoals ik, we vier aardbollen nodig zouden hebben. Wetende dat we het met deze ene blauwe bol zouden moeten stellen, schrok ik daar wel van! Komt daarbij dat ik dacht al behoorlijk duurzaam bezig te zijn door spaarlampen in te draaien, niet alle dagen vlees te eten, afval in 8 verschillende vuilbakken te gooien etc.
De vraag wat duurzaamheid voor mij betekende, kreeg plots een heel andere lading. Ik heb namelijk drie kinderen en wil hen, zoals elke ouder, een goede toekomst bieden alsook de kinderen van mijn kinderen. Duurzaamheid begon mij persoonlijk te raken en ik voelde me aangesproken op mijn eigen handelen. Een intrinsieke motivatie was geboren om nog bewuster om te gaan met de impact van mijn handelen op mij omgeving. Niet dat ik direct alles anders doe, maar bij de keuzes die ik nu maak, is duurzaamheid wel een belangrijke afwegingsfactor geworden.
Omdat het thema mij nu persoonlijk raakt, ben ik zeer gemotiveerd geworden om actief op zoek te gaan naar hoe ik duurzaamheid kan verbinden met mijn vak. En er zijn aanknopingspunten te over. Duurzaamheidswaarden als respect, omgevingsbewustzijn, continuïteit en transparantie zijn belangrijke sleutels om antwoord te geven op verschillende vraagstukken zoals de schaarser wordende arbeidsmarkt, duurzame inzetbaarheid, vitaliteit, diversiteit etc.

Willen we echt stappen zetten om duurzaamheid op de kaart te krijgen dan is het belangrijk dat mensen uitgedaagd worden met de vraag wat duurzaamheid voor hen betekent en wat zij kunnen doen om duurzaamheid te integreren in hun dagelijks handelen en in hun vak. Ik ben er van overtuigd dat passie voor duurzaamheid is de sleutel voor duurzaam HR!

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

JEA De Hamer
Lid sinds 2023
Naar mijn idee moet er op dit vlak nog veel gebeuren. Natuurlijk is maatschappelijk verantwoord ondernemen geen zaak van 'boekhouders' die door het behalen van een certificaat moeten bewijzen dat een bedrijf duurzaam is, want dan is het halen van het certificaat een doel op zich geworden, en daarna is het weer business as usual. Terwijl werken aan duurzaamheid in de genen van mensen moet zitten, je moet er oprecht voor gaan. Het gaat om bewustwording, kritisch denken en dat vervolgens in daden omzetten.
Er is veel mogelijk met duurzaamheid als je een visie hebt en je harten weet te raken.
Rob Snoek
Lid sinds 2019
Duurzaamheid zit volgens mij bij uitstek in de genen van de mens. Het is misschien wel een van onze instincten die ons onbewust drijft in ons handelen als we daar de ruimte voor krijgen of nemen. Wanneer we duurzaam ook zien als 'zo lang mogelijk in optimale relatie met onze omgeving en plezierige gezondheid leven', dan springen de verbetertrajecten binnen organisaties als paddestoelen uit de grond. Dan wordt het logisch dat een ego-gestuurde manager niet alleen leidt tot een hoog ziekteverzuim, maar dat hij/zij simpelweg ook niet voldoet aan de behoefte aan leiding die wij als mens nu eenmaal hebben. Waarom? omdat wij mensen het liefst clan-gewijs leven en ook samenwerken met een gezamenlijk doel voor ogen. Interessant is dan ook de vraag of zelfsturende teams nu wel het antwoord zijn op de gezochte nieuwe manier van werken. Ik denk van niet! Recent onderzoek geeft inmiddels aan dat het ziekteverzuim in dit soort teams relatief hoog is.
Er kan nog een heleboel verduurzamen in de werkomgeving. Mijn overtuiging is dat we die verbetering vooral 'dichtbij' in de oorspronkelijke kenmerken van de mens moeten zoeken. In onze genen dus.