Tag: Zelfleiderschap

Ga vanuit nieuwsgierigheid eens zoeken op het Internet. Zoek dan naar trainingen voor medewerkers over omgaan met verandering. Doe dit ook op Engelstalige websites. Ik was verrast over hoe weinig daarover te vinden is. Je voelt vast al aankomen er de wereld aan artikelen en blogs te vinden zijn vol met strategieën en adviezen voor leidinggevenden.Voor het eerst realiseerde ik me hoe vreemd dat is. Wat is de reden dat medewerkers eigenlijk geen steun aangeboden krijgen en hun copingvaardigheden uitbreiden?

Om te geraken tot wat ge niet weet, moet ge gaan langs de weg van het niet-weten.

Deze uitspraak, toegedicht aan een zekere Juan de la Cruz, kom ik tegen in een boek van de Italiaanse schrijver Sandro Veronesi. Iedereen die dit leest kent dit fenomeen ongetwijfeld vanuit eigen ervaring, zo’n moment dat je weet dat wat je hebt gemaakt of bedacht (nog) niet klopt.

Toegeven

Soms is dat moeilijk om toe te geven. Ben je uren bezig geweest en toch ontbreekt er iets of moet er nog iets, maar wat? Kill your darlings. Zonder die worsteling kan het niet. Het is niet anders. Of het nu gaat om het vormgeven van een project, het concretiseren van een idee, het schrijven van een artikel; zo kan ik nog talloze voorbeelden opsommen.

Het gaat er in de kern om, dat je accepteert dat niet-weten onderdeel uitmaakt van een proces om ergens te komen waarvan je weet dat je het weet. Anders gezegd: niet-weten hoort erbij. Niet-weten doet een beroep op creativiteit, tot het inslaan van andere paden. Eigenlijk leer je vooral als je het niet meer weet.

Competentieprofielen

In competentieprofielen kom je het niet tegen als gewenste kwaliteit. Terwijl ieder die mensenwerk verricht niet-weten toepast en weet dat het werkt. Een gesprek ontspoort. Ik voel dat mijn gesprekspartner ontevreden is over het verloop. Ik weet het even niet meer. Op dat moment kan ik twee dingen doen. Doen alsof mijn neus bloedt en doorgaan op de ingeslagen weg. Ga door op je eigen weg en je wordt nooit ingehaald. Het risico is wel dat ik de ander kwijt raak. De andere mogelijkheid is uitspreken wat me opvalt. Hardop reflecteren, in vaktermen. Het effect van deze interventie is dat het verbinding herstelt en voor opluchting zorgt.

Mijn overtuiging

Natuurlijk is dat niet altijd even gemakkelijk. Ik kan wel twintig redenen noemen om het vooral niet te doen. Mijn kwelduiveltjes als ´dit is niet het geschikte moment, wat denkt zij wel, hier zit hij niet op te wachten´, zorgen voor vermijdingsgedrag. Mijn angst is ten diepste natuurlijk, dat door het uitspreken van dat we me bezighoudt, het gesprek escaleert.

Het tegendeel is waar, zo is mijn stellige overtuiging. Niet benoemen, doorgaan op de ingeslagen weg, zorgt niet alleen dat de ander afdwaalt. Zelf raak je ook de weg kwijt, omdat je eigen gedachten je in beslag nemen. Met als resultaat dat de essentie wordt vermeden. De remedie? Neem je eigen gedachten serieus, volg je intuïtie en je komt uiteindelijk bij de ander.

Een wereld waar in een supersnel tempo alles blijft veranderen, vraagt om mensen die beseffen dat ze aan de bak moeten om interessant te blijven voor werkgevers, opdrachtgevers en klanten. Een ‘leven lang leren’ is een concept dat al jaren bestaat. De komende decennia wordt het echt urgent om daar op individueel niveau systematisch aandacht aan te schenken. Jij wilt toch ook blijven meedoen op de arbeidsmarkt?
Het is belangrijk om zicht te krijgen op welke vaardigheden en kennis in de nabije toekomst nodig is, voordat jouw concurrentie

Igor heeft promotie gemaakt en is nu regiomanager in het westen van het land. Hij is verantwoordelijk voor twaalf vestigingen in de uitzendbranche. Het is zijn doel om binnen de organisatie nog een stap of twee te maken. Met zijn 38 jaar heeft hij daar – volgens eigen zeggen – ruim de tijd voor. Overigens heeft hij ook laten weten dat hij ‘wil blijven wie hij is’ en zijn gedrag niet aan gaat passen nu hij een nieuwe functie heeft.                                                                 Een ander voorbeeld.                                                                         ‘Daar gaat toch niemand in trappen als ik tijdens een kennismakingsgesprek een verhaal over mezelf ga vertellen!’ En ik kan mijn LinkedIn wel zo gaan aanpassen op de manier zoals dat dan volgens een personal brand moet, maar ik weet zeker dat iedereen daar zo doorheen prikt!’ Aan het woord is Eva. Ze is begin vijftig en op zoek naar ander werk. Via haar vorige werkgever is ze in een van werk naar werk traject geplaatst.

Beiden lijken zich onbewust van het feit dat de nieuwe situatie nieuwe eisen aan hun stelt en dat ze pas

Regelmatig horen we in éeen of twee zinnen de conclusie op een interview dat een bureau gehouden heeft. Zo kwam deze week het bericht dat ‘PVV stemmers het minste vertrouwen hebben in (herstel van) de economie’. Over de kwaliteit van de vragen, de doelgroep, de participatiegraad en andere nuances, ga ik hier niet in. Maar de vraag is: ‘Waarover hebben de mensen nu eigenlijk hun visie gegeven ? En…wat moeten we hiermee, wat betekent dit?’

Wat zou Robert M. Pirsig (Zen en de kunst van het motoronderhoud) van het bovenstaande vinden, vroeg ik me af toen ik op zoek was naar een aardige titel voor deze blog. Toch nog maar eens even in alle rust het boek herlezen om er een antwoord op te krijgen. In deze vakantieperiode hoor ik vreemd genoeg allerlei geluiden van mensen die moe zijn. Aan het aantal uren dat ze in touw zijn, kan het nauwelijks liggen. Ik vraag me af of een van de oorzaken het constante vastgeplakt zitten aan (mobiele) apparatuur om van alles te checken.

Wekelijks hoor ik de opmerking: “Ik ben blij dat ik nog een baan heb; het is wel niet mijn droombaan, maar ik kan er prima mijn ei in kwijt.” Hoe realistisch is dit? ‘Zeer’; denk ik.

Stel je eens voor dat je jaar na jaar werkzaam bent in functies waar je voor de volle honderd procent gelukkig bent, waar ten volle gebruik wordt gemaakt van je talenten, waar je steeds weer nieuwe uitdagingen op een presenteerblaadje aangeboden krijgt, zodat jij je verder kunt ontwikkelen. Het werk is interessant en maakt je bestaan zinvol. Je omarmt de kansen rond leermogelijkheden en groei. Je hebt altijd mensen om je heen die je energie geven. Je bent vol (zelf)vertrouwen dat jouw competenties waarde vertegenwoordigen

Het komt regelmatig voor dat een leidinggevende mij, in mijn rol als coach, diep in de ogen kijkt en me vraagt welke beslissing de juiste is. De glazen bol waarmee ze in de toekomst kunnen kijken hebben, is zoek en ze hopen die in mij, vanwege de jarenlange werkervaring, in levenden lijve aan te treffen.
Bij doorvragen blijkt meestal dat het vraagstuk an sich overweldigd en dat daardoor de verschillende facetten die deel uitmaken van het proces om tot een beslissing te komen over het hoofd worden gezien.
Of het is juist een worstelpartij om een keuze te maken uit de grote hoeveelheid variabelen die zich aandienen.
De angst om een ‘foute’ beslissing te nemen die grote gevolgen heeft, leidt tot verlamming.

‘Ik heb het een beetje gehad met al dat positieve gedoe’, verzucht een collega.
‘Wat bedoel je precies?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Dat we allemaal zo positief, proactief, veranderingsgezind in het leven moeten staan. Vol geloof in wat er allemaal mogelijk is en op je pad zal komen als je er vooral maar in gelooft. Die fantastische baan, dat geweldige huis, die waanzinnige vakantie. Dat is echt niet voor iedereen weggelegd. Mag je ook gewoon blij zijn dat je werk hebt?’

“Weet je, ik draai binnenkort een pilot. Mijn nieuwe team gaat bestaan uit de beste mensen uit diverse teams. Dat wordt tenminste altijd gezegd. Als puntje bij paaltje komt blijkt altijd weer dat je de mensen hebt gekregen waar ze bij de andere teams graag vanaf wilden, omdat er een spreekwoordelijk ‘vlekje’ op zit. Ik ga me er wel mee redden, maar kloppen doet het niet.”
Ik ben in gesprek met een teamleider die inmiddels gepokt en gemazeld is door jarenlange werkervaring. We gaan met z’n tweeën nog even dieper in op het fenomeen dat mensen die niet naar behoren functioneren toch vaak jarenlang een voldoende tot goede beoordeling hebben gekregen. Waar ligt dat toch aan?