Tag: Teamwork

Competentie- of talentmanagement zijn voor veel organisaties gemeengoed. Op gezette tijden bespreken leidinggevenden en medewerkers hun gedrag, vaardigheden en kennis (competenties/talenten) in relatie tot hun werk, de resultaten en/of het toekomstperspectief. We bespreken de competenties die nog ontwikkeld moeten worden en/of we kijken naar dat waar iemand goed in is. Allemaal prima! Maar is de kans niet groot dat deze gesprekken verzanden in sociale prietpraat?

Sociale prietpraat? Ja, praten over competenties die er wel degelijk toe doen maar waarbij we aan de oppervlakte blijven, omdat we er maar twee of drie keer per jaar over in gesprek gaan. Een gesprek dat zich bovendien in vele gevallen beperkt tot de leidinggevende en de medewerker. En vaak gaat het dan nog om voorbeelden uit de praktijk die recent zijn voorgevallen. Volgens mij missen we zo de kern van de zaak, namelijk wat is de betekenis van de competentie in de context van het team en hoe verhoudt deze competentie zich ten opzichte van de dynamiek waarmee medewerkers dagelijks te maken hebben. Hoe kunnen we dan echt doordringen tot de essentie van een competentie zodanig dat deze ook echt betekenis krijgt in de context van de organisatie, het team? Laat mij dit even verduidelijken aan de hand van de veel gebruikte competentie “samenwerken”.

Aangenomen wordt dat een positieve, oplossingsgerichte mindset van leidinggevenden medewerkers aansteekt. Alsof positiviteit en enthousiasme iedereen die ermee in aanraking komt, besmet. Ook wordt klakkeloos aangenomen dat mensen graag met een zelfverzekerde leider werken. Dit valt in de praktijk nog weleens tegen. Zelf ben ik ook van het soort dat met een opgeruimd gemoed de mouwen opstroopt en er voor 100% in gelooft dat problemen er vooral zijn om opgelost te worden! Niet zeuren, aanpakken en gewoon slim en hard werken, dan komt het wel voor elkaar of het nu linksom of rechtsom moet. ‘Hoe moeilijk kan het zijn …….?’

Een coachee van mij, die in november vorig jaar een meerdaagse leiderschap bij verandering volgde, vroeg me om aanwezig te zijn bij een tweedaagse op de hei. Zijn concrete feedbackvraag was om hem aan het eind van elk dagdeel feedback te geven op zijn luistervaardigheden. Een maand geleden was een nieuw concept uitgerold dat in het komend kwartaal handen en voeten moet krijgen. De hei-sessie in januari was er om engagement en de ware spirit te kweken; om full speed vooruit te gaan. Bij de start om 09.00 uur vroeg hij hoe iedereen erin zat. Daar gingen we. Welkom in de communicatieve achtbaan. Fasten your seatbelts; it’s gonna be a bumpy ride.

Op de wc in mijn kantoor hangt dit jaar een spreukenkalender. Hoe harder je rijdt, hoe eerder je in de file staat. Je haalt alleen de trein, als je er daarvoor een mist. Mooie oneliners. Weer eens wat anders dan de verbeelding van het relationele menselijke gestuntel door Peter van Straaten. Volgens mij hebben Kees van Kooten en Wim de Bie de scheurkalendertrend gezet? Nu verschijnen ze in soorten en maten; uiteenlopend van 356 computerideeën, de literaire tuinkalender, de Elke dag een lach scheurkalender, de Daila Lama

Wat een gebeurtenis, wat een beleving, wat een drama, wat een vreugde, wat een afgang, wat een spektakel. Vreugde en verdriet gaan hand in hand in Zuid Afrika. Het waren tijden zoals we die lang hebben moeten missen in Nederland. Eindelijk geen schreeuwende politici, geen eeuwig geleuter over integratie en AOW, geen verhalen over weet ik het wat allemaal. Nee, in plaats van naar binnen gekeerd te zijn en elkaar staan aan te staren

“Tjonge ben je dit weekend tegen een boom gelopen of zo”, is de vraag van de interim manager, als de directeur op maandagochtend binnenkomt, haar stevig vastpakt en meedeelt dat hij het helemaal anders gaat doen? Uit zijn antwoord blijkt dat hij in de week daarvoor een coachingsgesprek heeft gevoerd, omdat medewerkers na een aantal maanden vertrekken als ze de kans krijgen om elders aan de slag te gaan.