Tag: Teamontwikkeling

De meesten van ons werken nauw samen met collega’s die – pak ‘m beet – vertegenwoordigers zijn van drie tot wel vier verschillende generaties. De mogelijkheid op misverstanden door het gedrag van teamleden is hoog. Het is erg gemakkelijk, zie inleiding bij deze blog, om snel een verkeerde indruk te krijgen van de andere generatie.

Deze misverstanden doen zich voor in verschillende werksituaties, maar centreren zich rond een aantal essentiële teamactiviteiten.

Leider worden van een bestaand team is in ieder geval een uitdaging, maar een club overnemen van een leider die de sfeer danig verziekt heeft, is helemaal een kunst. De verhalen die ik soms hoor over ondermijnend gedrag blijven me verbazen. Denk daarbij aan vrij nemen op bepaalde dagen en dat niet toestaan aan medewerkers, overduidelijke voorkeuren hebben voor bepaalde medewerkers en dit uitspelen tegenover anderen, vertellen dat alles goed gaat en vervolgens bij beoordelingsgesprekken komen met minpunten, enzovoort. Door hun incompetentie zijn ze en ineffectief en halen ze de teamdoelen niet. Hun denk- en performancewijze doen afbreuk aan de teamperformance, werkrelaties en het welbevinden van medewerkers.
Als nieuw aangewezen leider van het team wil je zo snel mogelijk overeenstemming bereiken over de gezamenlijke missie, doelen en bijbehorend actieplan. Echter, bij een club die in verwarring verkeert en waar stress, angst en onuitgesproken conflicten aan de oppervlakte liggen, is een maatwerkaanpak aan te raden.

In mijn ontdekkingsreis naar hoe we duurzaamheid met HR kunnen verbinden, kan ik niet om de jaarlijkse rituele dans, de beoordelingscyclus, heen. Ik denk niet dat veel managers en medewerkers hier naar uitkijken. Een artikel uit HRpraktijk verwijst naar een studie waaruit blijkt dat circa 30% van de medewerkers ontevreden is over het beoordelingsgesprek en dat nog eens 25% zegt dat er geen concrete afspraken worden gemaakt. Met andere woorden, meer dan de helft van deze gesprekken levert niet die positieve energie op die we er met zijn allen van verwachten.

Het functioneren van zelfsturende teams is blijft een bron van zorg. De afgelopen, bak ‘m beet, twee tot vier jaar zijn bij diverse organisaties managementlagen weggesneden en heeft zelfsturing zijn intrede gedaan. Er zijn organisaties die ervoor kiezen om het proces naar zelfsturing zorgvuldig te begeleiden en er zijn organisaties die ervan uitgaan dat het allemaal wel los zal lopen. Die ervan uitgaan dat een cruciaal aantal medewerkers hun verantwoordelijkheid nemen en (team)zaken zich op een natuurlijke wijze (her)schikken. Daar waar aan een aantal basisvoorwaarden voldaan is, heeft een zelfsturend team veel meer kans op successen, dan bij een groep medewerkers die verschillend tegen een aantal zaken aankijken en zich dito gedragen. Het heeft in eerste instantie niet eens te maken met het halen van een gezamenlijk doel. Waarmee dan wel?

Wat me stoort’, zegt Lisa, ‘is dat we als team op resultaten afgerekend worden en dat er niets wordt gedaan met de individuele resultaten. Onze teamleider is echt blind voor wie wat bijdraagt. Ik vind dit dus niet rechtvaardig!’

Een emotionele uitspraak van een gefrustreerde dame. Opvallend is dat bovenstaande uitspraak wordt gedaan tijdens een workshop, terwijl het gehele team in subgroepen van vier aan de slag is met een opdracht. De andere teamleden in de subgroep vallen haar ogenblikkelijk bij. Een ander opvallend detail: de teamleider begeleidt een andere subgroep.

Wat is de reden dat deze uitspraak juist ‘nu’ wordt gedaan? Is dit een kenmerkend en zegt het iets over de aanwezige patronen en cultuur?

Het is natuurlijk al één van de succesfactoren als een team nog wel gewoon een leidinggevende boven zich heeft staan. Daar was ik de afgelopen periode getuige van bij een opdracht waarin ik minstens 25 verschillende leidinggevenden en hun team heb meegemaakt. Alle leidinggevenden hadden een train de trainer gevolgd waarin de nadruk werd gelegd op het creëren van een veilige sfeer. Ze besteedden hier, bij aanvang van de training, allemaal aandacht aan en dat betaalde zich meestal uit in openheid en durf van de teamleden. En daar waar de resultaten minder waren, lag dat eigenlijk niet aan de competenties van de leider.

In mijn vorige blog beschreef ik hoe één mier, die afwijkt van alle afspraken, gewoontes en regels de weg naar de suikerpot kan hervinden. En zo zijn hele volk weer van voedsel kan voorzien. Vandaag het verhaal over hoe één mier in zijn eentje het gehele mierennest kan laten verhuizen. Ook een verhaal van Arjan Postma, auteur van het heerlijke boek ‘Buiten’, in het Radioprogramma Kunststof.

Een mierennest begint altijd op een gunstige plek. Onder een niet al te groot boompje, met voldoende zonlicht om het nest te verwarmen. Zo groeit het nest uit tot de enorme hopen die we vaak in het bos zien liggen. Maar met het groeien van het nest, groeit ook het boompje. En daarmee krijgt het mierennest steeds minder zonlicht, totdat het vrijwel de gehele dag in de schaduw staat. En dat vinden mieren niet prettig. Dus, zo zou je verwachten, ze komen massaal in actie

Een tijd geleden luisterde ik geboeid naar het onvolprezen radio programma Kunststof. Te gast was de ZZP-Boswachter Arjan Postma, (ja, ook daar is het ZZP-schap doorgedrongen) naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek ‘Buiten!’. Arjan vertelde enthousiast het ene na het andere prachtige verhaal over dieren. Mij trof in het bijzonder het verhaal van….die ene mier.

In het spoor van de goede ideeën die een hackathon oplevert, zoek ik naar achterliggende principes die toepasbaar zijn binnen organisaties en teams. Dat kondigde ik al aan in mijn blog van 10 februari. Een eerste thema waaraan ik aandacht besteed, zijn facetten van de teamsamenstelling. Wat zijn kenmerken van diversiteit en wat is volgens Belbin Teamrolmanagement de beste teamsamenstelling wanneer je gaat brainstormen? Uit onderzoek (zie het artikel: https://hbr.org/2013/12/how-diversity-can-drive-innovation) waarin teams binnen diverse organisaties onder de loep zijn genomen,

Op de wc in mijn kantoor hangt dit jaar een spreukenkalender. Hoe harder je rijdt, hoe eerder je in de file staat. Je haalt alleen de trein, als je er daarvoor een mist. Mooie oneliners. Weer eens wat anders dan de verbeelding van het relationele menselijke gestuntel door Peter van Straaten. Volgens mij hebben Kees van Kooten en Wim de Bie de scheurkalendertrend gezet? Nu verschijnen ze in soorten en maten; uiteenlopend van 356 computerideeën, de literaire tuinkalender, de Elke dag een lach scheurkalender, de Daila Lama