Voor mij zit een tiental leidinggevenden mij met grote ogen aan te kijken. Het is stil geworden. Zojuist is besproken dat wanneer jij je mensen wilt leiden het belangrijk is om eerst jezelf te leiden. Ze kwamen enthousiast binnen en spraken vol vuur over hoe ze aan de weg gaan timmeren. De enige remmende factor daarbij is dat een deel van de medewerkers maar niet wil wat zij willen en niet zien wat zij zien – op een enkeling na dan.
Wekelijks hoor ik de opmerking: “Ik ben blij dat ik nog een baan heb; het is wel niet mijn droombaan, maar ik kan er prima mijn ei in kwijt.” Hoe realistisch is dit? ‘Zeer’; denk ik.
Stel je eens voor dat je jaar na jaar werkzaam bent in functies waar je voor de volle honderd procent gelukkig bent, waar ten volle gebruik wordt gemaakt van je talenten, waar je steeds weer nieuwe uitdagingen op een presenteerblaadje aangeboden krijgt, zodat jij je verder kunt ontwikkelen. Het werk is interessant en maakt je bestaan zinvol. Je omarmt de kansen rond leermogelijkheden en groei. Je hebt altijd mensen om je heen die je energie geven. Je bent vol (zelf)vertrouwen dat jouw competenties waarde vertegenwoordigen
