Tag: Organisatieontwikkeling

Er is inmiddels veel gedacht en geschreven over duurzaam personeelsbeleid. De grote vraag is elke keer weer: hoe maak je het nu praktisch? Laten we ons nu eens een blik in de keuken gunnen van een werkend duurzaam bedrijfsmodel: de biologische boerderij. Op de biologische boerderij is er een balans tussen de zorg voor en de exploitatie van de omgeving. Dat betekent dat er niet meer van de omgeving wordt opgenomen dan er wordt terug gegeven. Een blijvend – duurzaam- bedrijfsmodel dus.

Tijdens de afgelopen periode heb ik het nieuws via de zijlijn gevolgd. Af en toe een, in mijn geval Duitse, krant of een nieuwsuitzending. Economische crisis, oorlogshandelingen (vrijheidsstrijders of rebellen, het is maar net vanuit welk perspectief nieuws wordt gebracht) en het vreselijke Noorse drama domineerden een aantal weken het nieuws. Inmiddels zijn we met z’n allen gefocused op Griekenland. Een jongerenwerker gaf in mijn beleving een mooie samenvatting over de stand van het land: Wij zoeken houvast in een globaliserende wereld.

Duurzaam werken aan HR begint voor betrokken professionals met een duidelijke opdracht; van contact naar contract; van proces- naar resultaatgericht. Een van mijn werkzaamheden is het coachen van professionals. En soms ontmoet ik HR-medewerkers waarbij de functiebenamingen altijd weer verschillen: van HR-specialist, personeelsmanager, beleidsadviseur, HRD-medewerker tot HR-adviseur.

Een interessante vraag aan mensen in loondienst is: wat zou je anders doen als je als externe professional wordt ingehuurd? Wat me daarbij opvalt, is dat bij werknemers de opdrachtgever-opdrachtnemerrelatie veelal als een vanzelfsprekende wordt beschouwd. Als je vanuit een externe rol wordt ingehuurd, ben je je altijd bewust van het feit dat bij de start van een opdracht een ‘heldere rolafbakening’ essentieel is.

Zeker in deze tijd worden – en terecht – uitgaven op het gebied van organisatieontwikkeling kritisch tegen het licht gehouden. Laat ik het nieuwe jaar met een stevige uitspraak beginnen: trainingsbureaus of ZZP’ers die vooral vaardigheidstrainingen aanbieden, krijgen het moeilijk. Uitzonderingen lijken me heel specifieke trainingen, zoals bijvoorbeeld omgaan met agressie. Organisaties zoeken meer en meer procesbegeleiders, trainers die in staat zijn om te werken met dat wat er is. Begeleiders die als uitgangspunt ‘verstoringen gaan voor’ hanteren. Begeleiders die voorbereiden om los te laten.

’Binnenkort beleef ik mijn negende reorganisatie’, verzucht een vriend. ‘Op de langere termijn weet ik niet hoe mijn afdeling eruit komt te zien’, vertelt de leidinggevende. De organisatie van de een is in de loop der tijd gekrompen van 4.500 naar straks 900 medewerkers. De leidinggevende heeft te maken met politieke keuzes op het vlak van Jeugdzorg en AWBZ. Banen veranderen of staan onder druk. Werk, een belangrijk houvast, is niet meer zo vanzelfsprekend. Kijk naar het aantal flexcontracten. Voor jongeren is het soms lastig om ertussen te komen.

Bedrijven die het beste voorhebben met hun medewerkers en hun graag willen behouden, geven soms een coachtraject cadeau met als doel dat de medewerker zich nog verder kan ontwikkelen. Daarnaast is een vorm van coaching hoe langer hoe meer onderdeel van een opleidingstraject. Ambitieuze mensen die snel stappen willen maken in hun carriére en mensen die gewend zijn om te reflecteren hebben een houding die erop neer komt dat ze eruit halen wat erin zit. Dat is voor een coach erg prettig werken. Wat mij opvalt is dat een aantal mensen die een coach cadeau krijgen geen idee hebben wat ze ermee aanmoeten.

Begin dit jaar was ik aanwezig bij een bijeenkomst, die werd aangekondigd als Kennis Lab try-out. Alleen al vanwege de bijzondere titel wilde ik erbij zijn. Vanuit drie organisaties presenteerden collega’s workshops. Ieder had uit zijn netwerk mensen gevraagd, de kosten werden hoofdelijk omgeslagen en met twaalf mensen hadden we een geanimeerde middag. Workshops over systemisch werken, morele oordeelsvorming en actuele ontwikkelingen in personeelsbeleid in de vorm van een spel volgden elkaar op. Tips werden uitgewisseld en ik had het gevoel dat ieder van de aanwezigen iets bruikbaars mee naar huis nam. Een mooie vorm van participatie door het organiseren van een ontmoetingsplaats. Nu is het in mijn beroepsgroep vrij gebruikelijk dat er het een en ander aan ontmoetingen wordt georganiseerd. Waar blijft dat ene promotieonderzoek waarin de relatie tussen beroepskeuze en de behoefte aan aandacht wordt uitgezocht? Toch sluit de opzet van een dergelijke bijeenkomst volgens mij aan bij een behoefte die breder leeft.