Tag: Managen

Dat de stijl van leidinggeven van grote invloed is op de mate waarin medewerkers zich kunnen ontwikkelen en presteren is niet nieuw. Natuurlijk vraagt iedere situatie om een eigen stijl, maar leiderschapsstijlen die gekenmerkt worden door transparantie, menselijkheid, openheid en dergelijke verdienen de voorkeur boven een meer hiërarchische, directieve stijl. Toch zien we in de praktijk maar al te vaak de hiërarchische stijl van leidinggeven terug en worden kosten nog moeite gespaard om deze leidinggevenden te trainen in een andere, meer participatieve stijl. We richten ons daarbij vrijwel uitsluitend op de vaardigheden van de leidinggevende. Natuurlijk is dat belangrijk! Maar is dat voldoende?

Moderne organisaties zijn zeer bedreven in het binnenhalen van slimme, getalenteerde mensen. Helaas wordt er vervolgens weinig energie gestoken in hoe ze de binnengehaalde talenten ten volle kunnen benutten. Wat een gemiste kans. Dat ligt niet tot nauwelijks aan goede bedoelingen van zo’n organisatie en het kostbare trainingsprogramma dat ter beschikking wordt gesteld aan de nieuwe sterren. Het loopt meestal spaak bij de zittende managers die zo gefocust zijn op hun eigen ideeën en capaciteiten dat ze de binnengehaalde intelligentie als het ware verstikken.

In het werken met leiders en managers valt me steeds weer op dat ze te ‘extern gericht’ zijn. Ze staan nauwelijks stil bij interventies die ze plegen en de effecten die ze daarmee genereren. Wanneer ze tijdens een coachsessie of een training de vraag voorgelegd krijgen wie een voorbeeld voor ze is geweest of waar hun eigen leider aan moet voldoen, dan ontstaat er een k(l)eurige meetlat. Als ik vervolgens vraag hoe vaak zij zichzelf langs die meetlat leggen, valt er een pijnlijke stilte. Eerder zette ik al een aantal adviezen op een rij voor zelfreflectie (http://www.expeditieduurzaam.nl/duurzaam-hr/leiderschap-ik-zeg-doen) en het belang van het dagelijks nemen van ‘sabbatical minutes’ (http://www.expeditieduurzaam.nl/duurzaam-individu/leiderschap-en-de-dagelijkse-sabbatical-minutes). Tijdens deze reflectiemomenten kunnen leidinggevenden het volgende voor zichzelf nagaan:

Iedereen maakt fouten en het is evident dat je ervan leert. Onze ‘nog net kroonprins zijnde’ Willem Alexander verwoordde dit in het veelbesproken interview. Wat mij opviel in de dagen daarna was dat een aantal mensen het een prima interview vond en dat een aantal mensen het als voorgeregisseerde poppenkast ervaren had. Ik vraag me dan af of deze tweedeling iets zegt over hun ideeën over wat ‘fout’ en ‘goed’ is, hoe ze aankijken tegen een ‘zes’ en een ‘acht’ en of ze ook tellen wat er altijd wel goed gaat.

Wanneer is iemand nou alleen maar leider of alleen maar manager? Van jong leidinggevenden wordt bovendien verwacht dat ze hun medewerkers helpen bij hun ontwikkeling. Mijn idee: maak ruimte voor alle drie onderdelen wanneer je mensen opleidt die hun eerste functie als leidinggevende gaan vervullen. Maak er een interactief, blended leertraject van, dan blijven de kosten binnen de budgettaire perken.

DE stoel in het gemeentehuis van Westerveld vangt mijn blik en ik vind het daardoor DE stoel.
Een stoel uit één stuk, imposant, robuust, natuurlijk, een blikvanger die zelf ook al veel heeft gezien, getuige de omvang, de leeftijd en de aantekeningen die in al die jaren op DE stoel zijn achtergelaten.
Een stoel om op en in te zitten. Die de maat neemt en iets versterkt van degene die er op of in zit.
Ik zie het wel zitten voor een paar managers die ik ken om zich te nestelen in de stoel.

Waarschijnlijk ben je wel op de hoogte met de statistieken die melden dat er tot en met 2025 zo’n 975.000 mensen de arbeidsmarkt verlaten, omdat ze met pensioen gaan. Het zijn er in Nederland een slordige 75.000 per jaar.

De vergrijzing van de babyboomgeneratie heeft zo z’n implicaties voor de gezondheidszorg, sociale verhoudingen en de politiek. Dat is de laatste jaren dagelijks in het nieuws. Crisis en toenemende werkloosheid of niet; vanaf 2017 wordt het vraagstuk van de vergrijzing van significant belang voor het in stand houden van de personele bezetting en de wijze van managen door leidinggevenden.

Langzaam maar zeker ontstaat een tekort aan arbeidskrachten voor specifieke functies. Dat is nu al deels het geval, maar dat het moeilijk is om te geloven met een werkloosheidspercentage dat in Nederland de 6% gaat overtreffen in 2013, is logisch. Wanneer grote aantallen mensen de arbeidsmarkt verlaten en er veel minder jonge mensen zijn om hen te vervangen, blijkt het een eenvoudige rekensom te zijn. Bovendien hebben de nieuwkomers beduidend minder werkervaring en kennis en zullen ze in een rap tempo opgeleid en getraind moeten worden om tot de gewenste output te komen. De gap tussen vraag en aanbod is heel voorspelbaar. Denk vooral aan de technische en chemische industrie, onderwijs, gezondheidszorg en specialistische functies.

De manager van vandaag en morgen krijgt daarnaast te dealen met nieuwe medewerkers