Tag: Kennismanagement

Je bent ze vast weleens tegengekomen; die mensen die weinig zeggen, maar als ze hun mond opendoen, dan luistert iedereen. Op de één of andere manier voelen ze feilloos aan hoe de stilte te gebruiken om hun invloed te maximaliseren en tot uitwisseling te komen van argumenten of informatie die er echt toe doen.

Regelmatig kom ik managers tegen die drie kwartier in een uur praten en ervan uitgaan dat iedereen hen en begrepen heeft en doet wat hen gezegd is. Het bijzondere aan mijn vak is dat ik hoor van de managers wat hun perceptie is over het overbrengen van boodschappen aan de medewerkers. En ik hoor van medewerkers terug hoe zij erover denken.

De leidinggevende van de afdeling heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Van één van ´de ingeleenden´ moet het contract opgezegd. Nood breekt wetten. Jammer dat de man – goed gekwalificeerd en uitstekend presterend – 60 jaar is. Het zal lastig worden voor hem om nog een andere baan te vinden.
Volgens alle plannen gaan we langer werken. Drees, grondlegger van de AOW, schijnt indertijd al geopperd te hebben dat je vanwege de betaalbaarheid de pensioenleeftijd en levensverwachting in ogenschouw moet blijven nemen. We leven langer, waarom niet wat langer werken, anders verveel je

Al meer dan tien jaar houd ik me bezig met dit onderwerp. Soms beleef ik het als een octopus, iets klefs met acht armen die me vasthouden. De laatste tijd, nu ik er iets meer van begrijp, lijkt het meer op een jungle, een tropisch regenwoud waarin van alles door elkaar heen groeit en elkaar verstikt. Je moet oppassen dat je niet struikelt en door het bos de bomen niet meer ziet.

De mensen die me vragen hen te helpen, kan ik dan ook alleen maar gidsen door met ze op pad te gaan. Ze attent te maken op de afzonderlijke bomen en struiken die er in die jungle staan. Ze te waarschuwen, dat het ze nooit zal lukken om met het hele bos tegelijkertijd aan de slag te gaan.

Vaak genoeg wordt er geschreven over kennis die de organisatie verlaat en de kostbare gevolgen daarvan. Tijdens een workshop maakte ik kennis met Wouter Schotborgh die zich gespecialiseerd heeft in het ontsluiten van kennis. Het deelbaar maken van die kennis is belangrijk voor het duurzaam voortbestaan van organisaties. Wouter deelt graag zijn ervaringen en inzichten met ons.

Wouter, wat bedoelen jullie met de slogan ‘haalt kennis uit hoofden’; waarom is dat nodig?

Nederland is een kennisindustrie en heel veel kennis zit in de hoofden van ervaren vakmensen en specialisten en dat is, zoals wij dat zien, de drijvende kracht achter Nederland. Maar ja, die krachten zitten op de werkvloer, in de productontwikkeling of bij andere afdelingen en die mensen die doen gewoon goed hun werk. Er zijn geen problemen;

Google een keer op ‘duurzame inzetbaarheid’ en het aantal hits is overweldigend. Modellen met bouwstenen vliegen je om de  oren en de boodschap dat inzetbaarheid een gedeelde verantwoorde- lijkheid is, komt meermalen terug. Medewerkers dienen zich vooral te realiseren wat hun kwaliteiten zijn, wat ze belangrijk vinden in hun leven, flexibel te blijven, goed te zorgen voor zichzelf, enzovoort. Allemaal leuk en aardig, maar dit zijn modellen die de laatste jaren ‘bedacht’ zijn. Jongere generaties zijn hier mee opgegroeid, maar voor de oudere generaties zijn dit groten- deels moderniteiten. “Het is ‘theorie’ “, zeggen ze. Bovendien ervaren ze dit soort onderwerpen terecht als betuttelend. 

Onlangs zag ik bij het zappen een deel van een tv-programma waarbij een baas, die kennelijk een tijd undercover in zijn eigen bedrijf had gewerkt, zijn mensen toespreekt. Hij gaf toe dat hij ontzettend veel geleerd had. Zijn belangrijkste les was wel dat zijn eigen mensen heel goed weten welke veranderingen nodig zijn om verbeteringen te bewerkstelligen. Nog belangrijker: ‘zij weten ook hoe je dit kunt bereiken!’ Ogenblikkelijk moest ik terug denken aan een onder andere door mij georganiseerde bijeenkomst van de NVP waar Jan Hoetmer spreker/workshopbegeleider was. Hij bekleedt de functie Manager Creativity in Business & Development sinds een aantal jaren en weet inmiddels behoorlijk veel over kennisdeling en ideeënmanagement. Een paar van zijn de wijsheden deel ik hier graag met jullie.

Aangezien er de komende dertien jaar zo’n 75.000 mensen per jaar bijkomen die de leeftijd van 65 jaar bereiken, zijn onderwerpen als kennis en duurzame inzetbaarheid zaken waar we voorlopig over blijven schrijven. Het urgentiebesef over wat het betekent dat tot 2024 maar liefst 975.000 mensen de arbeidsmarkt verlaten, lijkt nog niet overal te zijn doorgedrongen. Misschien is onduidelijk wat je moet met het abstracte woord ‘kennis’. In deze blog wordt daarom het een en ander op een rij gezet.

Sinds ik met een groene bril mijn directe omgeving scan, valt mij op dat zo’n beetje iedereen MVO-beleid hoog op de agenda heeft staan. Volstrekt lovenswaardig, ja, zelfs toe te juichen, maar pas op; zeven troeven en een aas maken nog geen pit! Of voor wie nooit klaverjast; de beste kaarten bieden nog geen garantie op een klinkende overwinning. Daar is meer voor nodig. En dat wat nodig is, wil ik omschrijven met slechts één woord: kennis.
In één week tijd werd ik van alle kanten bestookt met MVO; vanuit mijn Amsterdamse werkgever via berichten op intranet die werden gelardeerd met het bekende duurzaamheidsausje en een uitnodiging om als MO-ambassadeur met de projectleider van diezelfde discipline om de tafel te gaan zitten. Verder werd ik er vanuit mijn Haagse werkgever op gewezen door een special van het studenten-/medewerkersblad met als leidraad: ‘hoe groen is onze hogeschool?’

Naast ideeënmanagement was er tijdens de workshop, gegeven door Jan Hoetmer werkzaam bij Nedtrain waar ik vorige week op deze site al over berichtte, aandacht voor de wijze waarop kennisdeling plaatsvindt. Bij Nedtrain zijn veel technici werkzaam; de gemiddelde leeftijd bevindt zich rond de midveertig. De uitstroompercentages van medewerkers, die de komende jaren de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, vragen om urgentiebesef en passende maatregelen. En wel maatregelen die nu al uitgedacht zijn en concreet uitgevoerd worden. Wat dat betreft zijn ze bij Nedtrain verder dan de overheid. Lees het artikel maar eens dat gisteren op managementsite verscheen onder de titel: ‘Huh, war for talent?’ http://www.managementsite.nl/27992/human-resources/war-for-talent-talentmanagement.html. Bij de overheid is binnen tien jaar 60% van de huidige populatie vertrokken en de instroom van jongeren de afgelopen vijf jaar gehalveerd. Wat te doen?

Op het moment dat Isala Klinieken (werkgever van  5300 mensen en daarmee de grootste werkgever van Zwolle) aan de slag ging met MVI wierp Nienke de Wilde zich op als projectleider. Inmiddels is zij met een werkgroep acht maanden verder. Wat zijn de achtergronden, zijn successen en waar staan ze nu? Vorige week op 20 maart 2012 verscheen deel 1. van dit interview.

Wat voor een spin-off heeft die middag gehad? Wat merk je in de praktijk van de energie die je toen hebt losgemaakt?

In de praktijk komen mensen naar je toe die zeggen: “Ik heb nog een idee; kunnen we dat oppakken?” Om de ideeën op de flip-overs in goede banen te leiden, heeft iedereen een top drie aangewezen. Daarmee konden ze actief zeggen: “Ik wil dat onze afdeling daarmee bezig gaat.” Vanuit de werkgroep hebben we de door collega’s aangemerkte prioriteiten uitgewerkt en waar mogelijk al geïmplementeerd.