Tag: ISO 26000

Er zijn directeuren die, wanneer ik met ze in gesprek ben, vermelden dat ze op het gebied van MVO alleen het hoognodige doen om opdrachten of subsidies binnen te halen. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat de verf die zij gebruiken minder giftig wordt of nemen iemand aan die een afstand heeft tot de arbeidsmarkt om een aanbesteding binnen te halen. Op triomfantelijke toon willen ze mij ervan overtuigen dat alle organisaties zo handelen. De vraag is echter hoe lang organisaties nog op deze wijze kunnen handelen.

De zogenaamde ‘license to operate’ (vergunning om te opereren/produceren) gaat namelijk veel verder dan het voldoen aan de minimale

De afgelopen maand gaf ik een workshop binnen een ziekenhuis voor de afdeling inkoop die hiermee het startschot gaf voor de hele afdeling voor het invoeren van MVI (maatschappelijk verantwoord inkopen). De opbrengst van de workshop was, na uitwerking van de flip-overs) een zestal A4’s vol met ideeën over hoe ze zowel binnen de afdeling, buiten de afdeling en buiten het ziekenhuis bij kunnen dragen aan MVO en MVI. Binnenkort komt de werkgroep weer bij elkaar om verdere stappen te ondernemen. Een checklist die zij aan verkopende partijen

ISO 26000 is in 2010 gepubliceerd en nu al zijn er allerlei onterechte claims in de markt over handelen conform deze standaard. ‘Dat mag helemaal niet’, haast ISO zich te melden. Wie de richtlijn gelezen heeft weet dit, want het staat er duidelijk in. Toch zijn er certificerende instellingen in de wereld die dit aan hun laars lappen en eigenwijs toch ISO 26000-certificering aanbieden. Met als het bittere gevolg om daarna door ISO op de vingers getikt te worden. Wat betekent dat ze hun certificaten moeten intrekken.
Voor de klanten die het certificaat afgenomen hebben is dit dubbel zuur, want ze zijn dan en het certificaat kwijt en, als ze pech hebben, ook hun centen. Eigenlijk is dat gewoon eigen schuld dikke bult, want dan had de klant zelf beter ISO 26000 moeten lezen.

Mijn hoofd zit altijd vol! Vol met het bedenken van nieuwe ideeën. Vol met mogelijkheden om fondsen te werven voor de stichting Che Amigo. Vol met de uitvoering van onze projecten. Het volgende heb ik nu bedacht: het op de markt brengen van een Che Amigo hockeystick. Deze hockeystick zal een ontwerp bevatten dat is getekend door kinderen van één van onze projecten. Het idee is dat een gedeelte van de opbrengsten van de verkoop van de hockeysticks toekomt aan die projecten. Zo gezegd, zo gedaan. Een vriendin van mij, eigenaresse van Jawa Sport, vond het een goed idee en de kinderen in Argentinië gingen met veel enthousiasme aan de slag. Binnenkort komt deze ‘sociale hockeystick’ dan ook op de Nederlandse markt.

Graaiers, bonussen en lage spaarrentes; wie denkt daar niet aan bij het woord ‘banken’. Ze werken allemaal keihard aan hun reputatie om het geschade klantvertrouwen terug te winnen. Daar zal de nodige tijd overheen moeten. Maar wat is eigenlijk de bankenbijdrage aan het duurzame gedachtegoed? Behalve een aantal goede voornemens en programma’s die zij intern draaien om het dubbelzijdig kopiëren te bevorderen?

Onlangs maakte mijn hart een sprongetje toen ik hoorde dat een bedrijf dat binnen Europa produceert, bezig is met het beschrijven van de procedures, zodat er eind juni geaudit kan worden. De overheid heeft  het voortouw genomen bij het zaken doen met duurzame leveranciers en maakt haar voorbeeldfunctie waar. Een aantal bedrijven is nu bezig met het inrichten van de ISO-procedures zo vertelde mijn gesprekspartner. Echter, na enig doorvragen gaat het om kwesties als dat leveranciers onder meer moeten aantonen dat er geen gebruik wordt gemaakt van kinderarbeid, dat ze bijdragen aan de afname van de CO2-footprint