Tag: Globalisering

Jaren geleden keek ik naar een televisieserie die zich afspeelde in een groot bedrijf. Ben de titel jammer genoeg kwijt. Eén van de medewerkers had een fantastische baan. Ik zie nog voor me hoe hij, gewoontjes gekleed en zittend in een vensterbank, een gesprek voert met een paar collega’s. Hij mocht overal onaangekondigd aanschuiven, door het gehele bedrijf heen. Of het nu de Raad van Commissarissen of een productieoverleg betrof, hij trok een stoel bij. Hij luisterde, beleefde de sfeer en stelde vragen. Iedereen in het bedrijf kende zijn vrije rol. Op grond van zijn waarnemingen kwam hij met enige regelmaat, rekening houdend met het grote geheel (the bigger picture), met ideeën en verbetervoorstellen bij de directie. Deze voorstellen hadden zowel betrekking op inhoud als personeelsbeleid.

De mooiste weergave van het huidige tijdsgewricht is te vinden in een prent van cartoonist Jos Collignon. Een Griek, Italiaan, Portugees en Spanjaard liggen zonnebrillend in minuscule zwembroeken op hun handdoeken naast elkaar op het strand. Een Duitser is druk bezig met het graven van een kuil. De Griek zegt: ‘Günther, pak eens een biertje voor ons uit je koelbox en neem er zelf ook een…’ Is er een mooiere samenvatting te bedenken van alle nieuwsberichten die ons de afgelopen jaren teisteren over de financiële schuldencrisis, ook wel aangeduid als Euro-, krediet-, financiële-, geld-, bancaire of vertrouwenscrisis. Het is in ieder geval een crisis die ons bezig houdt en het houdt maar niet op. Nu leven we weer naar het Griekse referendum van komende  zaterdag toe. 

Er was een moment dat ik niet was.

Er komt een moment dat ik niet meer ben.
Tussen deze momenten stap ik rond op deze wereld. Samen met miljarden anderen.
Ieder heeft zijn eigen wandelroute. En we komen elkaar regelmatig tegen. Helaas verloopt dit niet vlekkeloos.
De olifant en de mens zijn de enige zoogdieren die op hun kop kunnen staan, staat in het lexicon van nutteloze feiten.  Uitsluitend de mens heeft de mogelijkheden in zich om met gebruik van zijn kop, zich in te zetten voor het geluk van de mensheid en daarmee het geluk van de wereld.

Een grijze ochtend, een grijs hotel met een uitgebreid ontbijt. Een veelkleurig publiek. Een vreedzame vreetzame sfeer.

Tafeltjes ver genoeg uitelkaar om je niet ongemakkelijk te voelen en dichtbij genoeg om contact te maken.
Op de leestafel The New York Times, de Frankfurter Allgemeine, De Antwerpse Gazet en de Telegraaf. Ze geven hetzelfde nieuws vanuit een eigen kleuring.
Mijn vakantie start perfect. Ik kijk om me heen, geniet en in mijn hoofd wordt een uitdagende training geboren.

Perfecte omstandigheden. Samen hetzelfde doel voor ogen, de inwendige mens, die bij iedereen hetzelfde is, versterken om de dag aan te kunnen. Uiterlijk vertegenwoordigen we de hele wereld. Bleekscheet, spleetoog, roetmop, gladjanus, opschepper, ze zijn er allemaal. Samen voor duurzaamheid: Gebruik elkaar, gebruik diversiteit.

Ja, u hoort het goed. Schop de allochtonen het land uit!  De hoogopgeleide allochtonen wel te verstaan. De hoogopgeleide allochtonen zeg je? Jazeker.
Ik begrijp het namelijk niet; Nederland heeft nog nooit zoveel multicultureel talent in huis gehad als op dit moment. En Nederland heeft – volgens mij –  nog nooit zoveel internationale contacten gehad als nu. En één plus één is….

Als ik soms verhalen hoor over hoe mensen anno 2011 nog

Eerder in deze blogs mopperde ik over het feit dat producenten en dienstverleners nauwelijks met klanten communiceren over hun doen en laten op het gebied van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. En dat is jammer daar een toenemende groep consumenten daar gevoelig voor is. Daarbij onder andere geholpen door reclames van partijen zoals in de titel genoemd. Nu heb ik weleens de moeite genomen me in jaarverslagen te verdiepen waaronder duurzame jaarverslagen; de één is voor een leek veel leesbaarder dan de ander. Echter, het is vooral leesvoer voor duurzaamheidsfreaks, accountants en andere vanuit de business geïnteresseerden.

Beelden van verwoesting zorgen voor verslagenheid, ook op 10.000 kilometer afstand. Daar hoeft geen onduidelijkheid over te bestaan. Het menselijk leed is voor hen, die middenin wat eens hun stad was staan en daar nu zonder moeite over de huizen heen kijken, evident. Groot dus. En sinds televisiebeelden niet meer via Telstar 1 gaan, kunnen we live het dak van een van de vele Japanse kerncentrales zien blazen. Tot in Keulen kun je het horen donderen.

Afgelopen vrijdag was ik te gast bij het congres van Federatie Zakenvrouwen dat als thema had: ‘Verbinding en duurzame groei vragen om nieuw leiderschap’. Nu wordt er veel gesproken over nieuwe leiders die nodig zijn om ons een nieuw tijdperk binnen te loodsen. De afgelopen jaren hebben ons pijnlijk duidelijk gemaakt dat een frisse kijk en vernieuwende aanpak op zaken nodig is om nodige transformaties op de kaart te krijgen en te houden. Een drietal sprekers gaf hun kijk op de nieuwe leider vanuit het thema. De kijk van Susanne Stolte, voorzitter Nederlands centrum van directeuren en commissarissen, sprak mij het meest aan. Hierbij een interpretatie van haar betoog.