“Wat ik me nu plotseling afvraag; ken ik mijn collega’s eigenlijk wel?”, merkte een deelnemer aan een van mijn trainingen onlangs op. Hij keek daarbij met gefronste wenkbrauwen de kring rond. “Wat weet ik eigenlijk van jullie? Wat weten jullie eigenlijk over mij?” Hij bracht het op uitnodigende doch prikkelende wijze. Als gevolg van zijn opmerking ontstond een bijzonder gesprek. Hoe aandachtig luisteren wij naar elkaar?
Er waren tijden dat bij het begin van een bijeenkomst enige discussie ontstond of roken was toegestaan. Daar hebben we het nu niet meer over. Rokers vertrekken tijdens pauzes als moderne paria’s veelal zonder commentaar naar buiten. Tijdens pauzes grijpt nu ieder naar zijn telefoon, nieuwsgierig naar gemiste berichten. Ik las over een verslaafde gebruikster, ze vertelde dat ze haar smartphone niet meer bij kon houden. Dan lag ze op bed en klonk er een bliep waaraan ze geen weerstand kon bieden. Alle reacties vanuit de sociale media waarmee ze in verbinding stond putten haar uit. Het idee om ‘m uit te zetten, was eenvoudigweg niet bij haar opgekomen. Voor het rokersdebat lijkt nu de smartphone in de plaats gekomen.
