Tag: Generatieleren

De meesten van ons werken nauw samen met collega’s die – pak ‘m beet – vertegenwoordigers zijn van drie tot wel vier verschillende generaties. De mogelijkheid op misverstanden door het gedrag van teamleden is hoog. Het is erg gemakkelijk, zie inleiding bij deze blog, om snel een verkeerde indruk te krijgen van de andere generatie.

Deze misverstanden doen zich voor in verschillende werksituaties, maar centreren zich rond een aantal essentiële teamactiviteiten.

De leidinggevende van de afdeling heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Van één van ´de ingeleenden´ moet het contract opgezegd. Nood breekt wetten. Jammer dat de man – goed gekwalificeerd en uitstekend presterend – 60 jaar is. Het zal lastig worden voor hem om nog een andere baan te vinden.
Volgens alle plannen gaan we langer werken. Drees, grondlegger van de AOW, schijnt indertijd al geopperd te hebben dat je vanwege de betaalbaarheid de pensioenleeftijd en levensverwachting in ogenschouw moet blijven nemen. We leven langer, waarom niet wat langer werken, anders verveel je

Na een periode waarin substantieel minder uitgegeven is aan opleiding, breekt nu de tijd aan waarin weer meer geïnvesteerd wordt in medewerkers. Door diverse trends in de wereld van werk, neemt de noodzaak daarvoor toe. Meer dan ooit wordt ook kritisch gekeken naar de wijze waarop er geïnvesteerd wordt in ‘learning & development’. Het return on investment moet immers duidelijk zijn. Het is een uitdaging voor beslissers om de juiste keuzes te maken en daarmee steeds het grootste leerrendement te behalen die leiden in optimale resultaten. Wat zijn nou precies die uitdagingen en voorwaarden?

Al meer dan tien jaar houd ik me bezig met dit onderwerp. Soms beleef ik het als een octopus, iets klefs met acht armen die me vasthouden. De laatste tijd, nu ik er iets meer van begrijp, lijkt het meer op een jungle, een tropisch regenwoud waarin van alles door elkaar heen groeit en elkaar verstikt. Je moet oppassen dat je niet struikelt en door het bos de bomen niet meer ziet.

De mensen die me vragen hen te helpen, kan ik dan ook alleen maar gidsen door met ze op pad te gaan. Ze attent te maken op de afzonderlijke bomen en struiken die er in die jungle staan. Ze te waarschuwen, dat het ze nooit zal lukken om met het hele bos tegelijkertijd aan de slag te gaan.

Wat mij raakte tijdens het NVP-symposium Strategie en praktijk rond duurzame inzetbaarheid: groei en ontwikkeling, waren de woorden van Rob Slagmolen (werkzaam bij en VNO NCW en MKB Nederland). Hij vertelde het publiek dat de arbeidsmobiliteit van oudere werknemers, 55+, in Nederland vele malen lager ligt dan in de ons omringende landen. Boven een bepaalde leeftijd veranderen wij dus nauwelijks meer van baan. Nu hebben belanghebbende partijen in ons polderland afgesproken dat gemiddeld net zoveel werknemers van 55 jaar en ouder, over tien jaar – in 2020 dus –, aan het werk zijn als 55-minners (= gelijke arbeidsparticipatie).

De afgelopen twee maanden had ik contact met twee trainees, binnen heel verschillende organisaties. Beide young professionals vertelden me, onafhankelijk van elkaar, dat hun traineeship twee jaar duurt en dat er daarna een heel kleine kans is op een aanstelling. De gemiddelde leeftijd binnen de organisaties waar ze nu ervaring opdoen, ligt dik in de tweede helft van de veertig. Door verdergaande automatisering, outsourcing, bezuinigingen en vacaturestops zit de boel potdicht en alleen tussentijdse uitstroom biedt kansen op een baan. ‘Hoezo strategic workforce planning’, denk ik dan. En wat voor een kapitaal

Ouderen hebben dankzij de verhoging van de AOW-leeftijd enkele arbeidsjaren extra gekregen. Al zullen sommigen dat minder positief verwoorden. Hoe vul je deze periode passend in? Dat is de uitdaging waar organisaties en werknemers voor staan de komende jaren. Lukt het om de opgedane ervaring zodanig in te zetten, dat taken zijn afgestemd op de levensfase? Weten oudere werknemers aan te haken bij veranderingen of raken zij in het slechtste geval los van de organisatie, omdat zij krampachtig vasthouden aan het oude? In dat geval is het risico aanwezig om een blok aan het been te worden vanuit idealisatie van het verleden. Beide voorbeelden maakte ik de afgelopen tijd mee in de verhalen van twee zestigers.

Google een keer op ‘duurzame inzetbaarheid’ en het aantal hits is overweldigend. Modellen met bouwstenen vliegen je om de  oren en de boodschap dat inzetbaarheid een gedeelde verantwoorde- lijkheid is, komt meermalen terug. Medewerkers dienen zich vooral te realiseren wat hun kwaliteiten zijn, wat ze belangrijk vinden in hun leven, flexibel te blijven, goed te zorgen voor zichzelf, enzovoort. Allemaal leuk en aardig, maar dit zijn modellen die de laatste jaren ‘bedacht’ zijn. Jongere generaties zijn hier mee opgegroeid, maar voor de oudere generaties zijn dit groten- deels moderniteiten. “Het is ‘theorie’ “, zeggen ze. Bovendien ervaren ze dit soort onderwerpen terecht als betuttelend. 

Het heerlijke van op zondagochtend sporten is dat, terwijl ik me aan het zweet aan het werken ben op de cardio apparaten, ik kijk naar het programma Brain Games op National Geographic. Vandaag was er een dubbele aflevering en één daarvan ging over het verschil in de hersenen van mannen en vrouwen. De mannen waren beter in ruimtelijk inzicht en het inpakken van een auto. De vrouwen waren beter in het opvolgen van instructies en het onthouden van gezichten. De strijd eindigde daardoor in een gelijk spel: 2 – 2.

Aangezien er de komende dertien jaar zo’n 75.000 mensen per jaar bijkomen die de leeftijd van 65 jaar bereiken, zijn onderwerpen als kennis en duurzame inzetbaarheid zaken waar we voorlopig over blijven schrijven. Het urgentiebesef over wat het betekent dat tot 2024 maar liefst 975.000 mensen de arbeidsmarkt verlaten, lijkt nog niet overal te zijn doorgedrongen. Misschien is onduidelijk wat je moet met het abstracte woord ‘kennis’. In deze blog wordt daarom het een en ander op een rij gezet.