Tag: Generatieconflict

De meesten van ons werken nauw samen met collega’s die – pak ‘m beet – vertegenwoordigers zijn van drie tot wel vier verschillende generaties. De mogelijkheid op misverstanden door het gedrag van teamleden is hoog. Het is erg gemakkelijk, zie inleiding bij deze blog, om snel een verkeerde indruk te krijgen van de andere generatie.

Deze misverstanden doen zich voor in verschillende werksituaties, maar centreren zich rond een aantal essentiële teamactiviteiten.

De leidinggevende van de afdeling heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Van één van ´de ingeleenden´ moet het contract opgezegd. Nood breekt wetten. Jammer dat de man – goed gekwalificeerd en uitstekend presterend – 60 jaar is. Het zal lastig worden voor hem om nog een andere baan te vinden.
Volgens alle plannen gaan we langer werken. Drees, grondlegger van de AOW, schijnt indertijd al geopperd te hebben dat je vanwege de betaalbaarheid de pensioenleeftijd en levensverwachting in ogenschouw moet blijven nemen. We leven langer, waarom niet wat langer werken, anders verveel je

Laatst liep ik tegen een bijzondere case aan. Aan het begin en einde van een management development traject vulden coachée, de leidinggevende en drie medewerkers een vragenlijst in. De coachée was bij de start van het traject ferm aan de slag gegaan met het meer betrekken van zijn medewerkers en team. Hij delegeerde veel meer, omdat het zijn streven was om wanneer hij met vakantie ging niet weer de resultaten in elkaar wilde zien klappen. De energie en het enthousiasme van zijn teamleden nam enorm toe. Daarom was hij des te meer verrast dat zijn medewerkers hem op een aantal punten lager scoorden, dan bij de eerste meting. “Wat doe ik toch verkeerd; ik begrijp er geen snars van?”

Vorige week blogte ik over wat medewerkers van hun leiders verwachten. Daarop kreeg ik van Ruud Bredewold en Jeanet Walraven via Twitter de vraag wat leiders dan wel niet van hun medewerkers mogen verwachten. Mijn eerste, spontane gedachte was: ‘output natuurlijk’!

Na luttele seconden werd ik gegrepen door deze vraag die tegelijkertijd heel legitiem en interessant is. Een zoektocht op het Internet naar antwoorden duurde nog geen minuut. Er zijn legio artikelen en opvattingen te vinden over wat leiders allemaal op hun bord gemikt krijgen aan wensen rond gedrag en leiderschapvaardigheden. Het lijkt erop dat er nooit iets is geschreven over wat leiders redelijkerwijs aan verwachtingen mogen neerleggen bij medewerkers. De hoogste tijd dus om een poging te wagen.

Laatst was ik op een bijeenkomst over generatieleer. De pragmatische generatie, 1970-1984, ging in dialoog met en over generatie Y, 1985-1999. Na een workshop werden de uitkomsten van de pragmatici vergeleken met de uitkomsten van generatie Y. Vragen als waar krijg je energie van in je werk, waar krijg je juist geen energie van en dergelijke kwamen voorbij. Wat opviel bij de vraag wat je als pragmaticus kunt leren van generatie Y,

Een irritante titel? Van de week hoorde ik een manager mopperen op de jongste generatie die momenteel het bedrijf in- en doorstroomt. Wanneer het jonge mensen ergens niet bevalt, vertrekken ze zo snel ze kunnen. Voor sommigen is dit een reden om deze generatie onbetrouwbaar en alleen loyaal aan zichzelf te noemen. Door de recessie zijn generatie X en Y vaak het eerst aan de beurt om het pand te verlaten. Van het young-and-angry-blood wordt afscheid genomen met een gevoel van opluchting, omdat ze arrogant, veeleisend, niets gewend en verwend zouden zijn. Is dit allemaal wel terecht?

Eind vorig jaar verscheen in een personeelsblad een column van mijn hand over het feit dat Young Professionals in de crisis tijd worden uitgekotst door de gevestigde (lees; oudere) generatie managers. Dit vanwege de arrogantie en de overmaat aan ambitie bij het jeugdige talent. Ik was verbaasd over het feit dat men ons, want ik behoor tot die doelgroep, liever zag gaan dan komen. Je vraagt je dan toch