Tijdens een interessante lezing over ‘het nieuwe werken’, kwam een slide voorbij waarop beweerd werd 1,6 miljoen mensen een ‘duurzame levensstijl’ aanhangen. Nieuwsgierig als altijd vroeg ik wat dat behelst. De spreker gaf ruiterlijk toe dat hij niet wist welke definitie van het begrip hier aangehangen werd. Eenmaal thuis aangekomen bood de zoekmachine uitkomst.
Gisteren was in het nieuws dat de Tweede Kamer wil dat het Wetsvoorstel, dat een energielabel voor huizen verplicht stelt, wordt versoepeld. Op basis van het bouwjaar zou nu een label toegekend worden, zo luidt het idee. Bij aanpassingen dient een taxateur het nieuwe label vast te stellen. Een jaar of twee geleden kwam een energielabeltoekenner mijn huis onder de loep nemen. Het was een ontluisterende ervaring.
Gelokt door een advertentie waarin de mogelijkheid op € 300,= subsidie op een HR-ketel in het vooruitzicht werd gesteld, belde ik naar een energiewacht om een afspraak te maken voor een energielabel maatwerkadvies. Tijdens het eerste telefoongesprek bleek dat de kans op de subsidie klein was. Alleen als je geen HR-ketel hebt, kom je in aanmerking. Nu had ik geen idee van de mogelijkheid voor een maatwerkadvies. Daar was ik door mijn activiteiten op het gebied van duurzaamheid natuurlijk in geïnteresseerd.
Onkruid bestaat niet; dus afval bestaat niet – alles is bruikbaar. Een flink aantal bedrijven wereldwijd streeft daar al naar. Als het goed is ziet de supermarkt er over een pak ‘m beet vijf jaar heel anders uit. Wat een zegen zal het zijn als het verpakkingsmateriaal met minstens de helft teruggedrongen is. Jammer is het dat een flink aantal mensen thuis het vierkant verdomd om afval te scheiden. Ze hebben ooit een programma op TV gezien dat
Vooruitlopend op wet- en regelgeving , oefen ik regelmatig in het uitoefenen van mijn zorgplicht voor mijn 90 jarige moeder. Ik heb zelfs al, als waardevolle mantelzorger, een overheidsbonus ontvangen voor het duurzaam relatieonderhoud met mijn moedertje.
Ik laat mijn moeder graag uit. Soms kiest zij onze bestemming, meestal ik, omdat mij dat beter uitkomt. Vaak zetten we koers richting Ikea. Ik vind dit plezierig omdat de stallingmogelijkheden voor moeder zo ruim zijn. En mijn moeder trakteert graag op koffie met appelgebak met de familiepas.
Ik heb veelvuldig overleg met het hoofd Customer Centre van de Telefoongids… Ik wil namelijk van de stapel Telefoongidsen en Gouden Gidsen in onze hal af! En dat lukt niet. Vorig jaar niet en ook dit jaar weer niet.
Nee-nee is ook echt nee
Want, ze staan er weer in ons portiek. Enorme bundels Telefoongidsen. Ze zijn zomaar neergedonderd door de bezorgers, die geen enkel respect hebben voor onze afmelding via internet, laat staan voor de nee-nee-stickers op de brievenbussen in ons portiek. En niemand van de bewoners die er eentje meeneemt. Een geduldige geel-witte berg die in alle eenzaamheid wacht op de schoonmaker.
Het zit er weer op de vakantie. Om bij te komen, te ontstressen en gezond het nieuwe seizoen in te gaan, had ik mezelf verplicht om vier weken niets te doen. De eerste twee waren makkelijk vanwege een verblijf in Marokko; een prachtig land overigens. De weken daarna was het nodig om door middel van zelfreflectie mezelf ervan te weerhouden om ‘werk’ te verrichten. Het is toch eigenlijk van de zotte dat ik moeite moet doen om ‘niets’ nou ja, bijna niets te doen. Gewoontepatronen blijken hardnekkig en er zijn vast meer mensen die zich herkennen in dit soort van werkverslaving.
Een zaterdagavond lui voor de buis: Brigitte Kaandorp fileert op haar onnavolgbare wijze de problematiek van generatie op generatie. Ik geniet met volle teugen als ze de babyboomers vakkundig ontleedt .
“De protestgeneratie, die 12 jaar over de studie deed en toen ze op het pluche zaten, degenen na hen, opdroegen in maximaal 4 jaar de studie af te ronden. Graaiers en snaaiers, die alle goede banen inpikten en bleven zitten.
De adviesbureaugeneratie die het land verblijdt met totaal onduidelijke adviezen, daarna met bonussen vertrekken naar hun tweede huis in Frankrijk. De laatste pré pensioeners, zodat al die de generaties na hen met lege handen staan.”
En dan komt zo’n afgezant van de “BV IK” binnenschuiven, zakt neer op een stoel en zegt: zie je nou dat ik gelijk heb!!.
En is dat nou zo vreemd gezien de overkill aan labels/certificeringen die in omloop zijn. Alleen in de recreatiebranche zijn er al vijf plus één overkoepelend label. En wat zeggen die labels ons nou? Opvallend is dat labels in de recreatie vooral het milieu vertegenwoordigen en niets lijken te zeggen over goed werkgeverschap. A great place to work richt zich juist op zaken rond goed werkgeverschap – de people component. Bij het halen van een level op de MVO Prestatieladder
Ons voedsel wordt steeds duurzamer geproduceerd. Scharrelvlees, EKO-melk en Tony’s Chocolonely. Toch verdwijnt de helft van dat duurzame voedsel ergens in de keten. Waarom gooien we zoveel weg?
Restjes? Mijn moeder wist er wel raad mee. Ze maakte de lekkerste broodpudding en wentelteefjes van het oude brood. Er waren vol-au-ventjes met restjes vlees en groente op zondag. Verschrompelde appels gingen in de appelmoes. En oude wijn werd in enkele maanden heerlijk wijnazijn. Zij gooide nooit wat weg.
Ik heb een nieuwe hond. Een hond met groot aaibaarheidsgehalte. Iedereen valt voor haar. Vooral jonge meiden. Als wij samen ‘s ochtends de colonnes scholieren in hun 17 km lange fietstocht naar de grote stad passeren, zijn de verliefde kreten niet van de lucht. “Wat een schatje! Zo één wil ik later ook.” Zij zijn niet de enigen. Ik word regelmatig gegroet als teken van herkenning tijdens wandelingen. Niet dat men mij kent nee: ”O kijk, Daar loopt dat lieve wolfje weer.” Nee het is geen wolfje , maar een prachtige kruising.
Helaas, er is wel een probleem…
