Tag: Cultuur

“Kijk eens, Leo, hier heb je een dode tor. Lag onder de machine. Hierbij is ‘het beest’ gedood – toch?” Een medewerker laat het dode insectje in de handen van zijn teamleider glijden. De teamleider kan ook niet anders dan erom lachen. Echter, actie ‘Kill the beast’ is door het managementteam ingezet om de moraal rond het schoonmaken van machines en het opruimen van gereedschap op een hoger peil te tillen. De medewerkers nemen de actie voor geen meter serieus, omdat zij zich niet serieus bejegend voelen door het managementteam. Als externe hoor je nog eens wat. Onder andere van de productieleiders die mail vanuit het MT forwarden naar de werkvloer met de teksten als: ‘Lees dit even. Je weet zelf wel of jij je persoonlijk aangesproken moet voelen of niet!’

Voornamelijk daar waar shareholder value hoogtij viert, er in budgetten gesneden wordt en leidinggevenden moeten bezuinigen, worden dit soort beslissingen genomen. En dat terwijl het lekkerbekje relatief geen drol kost. Maar, ga maar eens vragen wie er wil overwerken als het lekkerbekje, het broodje gehaktbal of het halve haantje is afgeschaft. Nagenoeg niemand wil dan nog op zaterdag komen opdraven, omdat het ritueel verdwenen is. Het ritueel van samen de schouders eronder zetten om het werk weg te werken om daarna als broeders te genieten van de eenvoudige blijk van waardering. Met zo’n maatregel neem je medewerkers twee zaken af

Van gras is bekend dat het geen zin heeft, maar hoe zit dat bij organisaties waar de organisatiecultuur deels verouderd is en nieuwe paradigma’s opgenomen moeten worden in het DNA van de aldaar werkende gemeenschap? Doel is altijd om te anticiperen op de veranderende wereld en het bewerkstelligen van winst en continuïteit. Een aantal mensen in de toplaag heeft de rol op zich genomen om ‘trekker’ te zijn en al snel ontvouwt zich een plan over hoe de organisatie ‘vernieuwd’ wordt. Onderdeel van dat plan is om iedereen te overtuigen van de noodzaak en het heil dat het ‘nieuwe’ gaat brengen, zodat iedereen ‘as soon as possible’ ernaar gaat handelen.
In de 10 jaar dat ik werkzaam ben als huurling om mee te helpen bij het versnellen van de gewenste verandering vallen mij een aantal valkuilen op die de ‘trekkers’ kenmerken.

Een grijze ochtend, een grijs hotel met een uitgebreid ontbijt. Een veelkleurig publiek. Een vreedzame vreetzame sfeer.

Tafeltjes ver genoeg uitelkaar om je niet ongemakkelijk te voelen en dichtbij genoeg om contact te maken.
Op de leestafel The New York Times, de Frankfurter Allgemeine, De Antwerpse Gazet en de Telegraaf. Ze geven hetzelfde nieuws vanuit een eigen kleuring.
Mijn vakantie start perfect. Ik kijk om me heen, geniet en in mijn hoofd wordt een uitdagende training geboren.

Perfecte omstandigheden. Samen hetzelfde doel voor ogen, de inwendige mens, die bij iedereen hetzelfde is, versterken om de dag aan te kunnen. Uiterlijk vertegenwoordigen we de hele wereld. Bleekscheet, spleetoog, roetmop, gladjanus, opschepper, ze zijn er allemaal. Samen voor duurzaamheid: Gebruik elkaar, gebruik diversiteit.

Een van de trendy topics van het afgelopen jaar is zonder twijfel HNW.  Er is zelfs een hele week aan gewijd in november 2010. #HNW levert veel hits op in twitter. En allerlei initiatieven worden genomen om de werkwijze verder onder de aandacht te brengen (http://www.hetnieuwewerkendoejezelf.nl). En natuurlijk scoort een vermindering van woon-werk-verkeer en meer via digitale middelen communiceren goed op duurzaamheid. Maar is het echt ‘nieuw’? En is het niet alleen maar een hype en dus als onderwerp niet duurzaam?

Culturele instellingen zien zich gesteld voor nieuwe uitdagingen. Subsidies staan onder druk en kunst dreigt onbetaalbaar te worden. De masterclass Duurzaam Cultureel Ondernemerschap onderzoekt nieuwe bedrijfsmatige concepten voor de kunsten. De masterclass vindt plaats op 24, 25 en 26 augustus in Rotterdam en staat onder leiding van topdocenten van de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Al vele jaren ben ik er van overtuigd dat ieder mens verplicht contact moet onderhouden met een ander mens waarvan de wieg niet naast die van jezelf heeft gestaan.
Dit is de enige manier om samen in duurzame relaties begrip over en weer wereldwijd te realiseren..
Mijn leven heeft zich verrijkt met de kennismaking met Ela. Een Poolse die in 1978 verdwaalde in een coupé met alleen luidruchtige Hollanders.. We reisden van Londen naar Dover.
Zij ging terug na een bezoek aan haar oom, een Poolse generaal die na de Tweede Wereldoorlog niet terug mocht naar Polen en in ballingschap in

De renaissance – het ultieme culturele event van de late middeleeuwen – kon alleen ontstaan doordat rijke, zich thans in Noord-Italië bevindende steden een substantieel deel van hun fortuin investeerden in cultuurgoed. Deze wedergeboorte van aandacht voor cultuur als substantieel onderdeel van de eigen identiteit, geldt sedertdien als een standaard waarlangs landen worden beoordeeld op de schaal van ontwikkeling. Anders gezegd; je bent een rijke cultuur als je erin besluit te investeren. Die traditie, weten wij in Nederland anno 2010 een halt toe te roepen, helaas.