Tag: Coachend leiderschap

C.   Hoe zouden je medewerkers jou karakteriseren?

M.   Als ik zoiets aan mijn medewerkers vraag, dan vinden ze me heel sociaal en menselijk.

C.   Dat is mooi; hoe uit je dat in de praktijk?

M.   Ze vragen hoe hun weekend was en dat soort dingen.

C.   Dat schept altijd wel een band dat soort vragen. Wat voor studie volgen je parttime verkopers eigenlijk en op welke wijze zet je hun expertise in voor de zaak?

M.   ??? – Oh, euh, ha, ja, goede vraag. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ze studeren.

Merkwaardig toch dat we onderzoeken wat iemand kan, weet en wat de talenten en capaciteiten zijn bij binnenkomst bij een organisatie en als we afscheid van medewerkers nemen

Dat de stijl van leidinggeven van grote invloed is op de mate waarin medewerkers zich kunnen ontwikkelen en presteren is niet nieuw. Natuurlijk vraagt iedere situatie om een eigen stijl, maar leiderschapsstijlen die gekenmerkt worden door transparantie, menselijkheid, openheid en dergelijke verdienen de voorkeur boven een meer hiërarchische, directieve stijl. Toch zien we in de praktijk maar al te vaak de hiërarchische stijl van leidinggeven terug en worden kosten nog moeite gespaard om deze leidinggevenden te trainen in een andere, meer participatieve stijl. We richten ons daarbij vrijwel uitsluitend op de vaardigheden van de leidinggevende. Natuurlijk is dat belangrijk! Maar is dat voldoende?

‘Ik heb het zo al tig keer verteld, maar het lijk wel of het niet blijft plakken en nauwelijks tot hun hersenen doordringt. En om mijn mensen ervan te overtuigen dat het belangrijk is dat we meebewegen met ontwikkelingen in de branche, heb ik de moeite genomen om een power point te maken met de statistieken erin. Als we hier niet op tijd een slag weten te maken, lopen we achter de feiten aan!’  Mark is een betrokken leidinggevende die zijn uiterste best doet om zijn mensen te motiveren om samen een verandering in te zetten. Bij zijn pogingen om contact te maken met de medewerkers aan wie hij leiding geeft, vertrouwt hij op het tonen van rationele gegevens. Hij stopt daar buitengewoon veel energie in en toch komt zijn belangrijke boodschap niet aan. Inmiddels heeft Mark, vanuit zowel frustratie als het gevoel dat het ook anders moet kunnen, bij een coach aangeklopt. Deze coach legt Mark uit dat het effect dat hij wil creëren eerder bereikt door het inzetten van sociaal-emotionele interventies dan de puur rationele interventies die hij tot nu toe heeft ingezet. Wat kan Mark concreet doen.

“Wat zijn de drijfveren van jullie medewerkers?” Vervolgens blijft het pijnlijk stil. Na een paar seconden zegt een deelnemer aan de trainingsdag: “Goede vraag; ik heb eigenlijk geen idee.” Het is bijzonder om te merken dat leidinggevenden eigenlijk nauwelijks van hun mensen weten wat de reden is waarom ze elke dag weer op het werk verschijnen. Worden coachgesprekken, of hoe ze per organisatie ook mogen heten, uitgevoerd omdat het bij de gesprekscyclus hoort? Hoe wil je iemand begeleiden in zijn ontwikkeling als je niet eens weet wat hem drijft?

Op veel P&O-agenda’s staan thema’s die te maken hebben met duurzame inzetbaarheid en vitaliteit. Ik erger me aan de term duurzame inzetbaarheid en spreek liever over duurzaam presteren. Ook vind ik de toon erg paternalistisch; we moeten medewerkers duurzaam inzetbaar maken, alsof medewerkers niet duurzaam inzetbaar zijn. Duurzaam presteren is echter wel de uitdaging voor iedere organisatie waarin P&O een sleutelrol kan vervullen. We zullen werk van betekenis moeten creëren zodat medewerkers langer en gemotiveerd aan het werk kunnen blijven en medewerkers hun eigen idealen, motieven en dergelijke, kunnen verbinden aan hun eigen professionaliteit, professionele

Vorige week schreef ik een blog met als thema dat vertragen versnelling oplevert. Empatisch luisteren is een onderdeel van vertragen en in deze blog wordt uitgediept wat dit precies is. Jammer genoeg lopen leidinggevenden vaak – vanuit goede bedoelingen – voor de troepen uit, regisseren ze heel actief bijeenkomsten, praten teveel of ze zijn druk doende om al verdedigend een argument te weerleggen. Bovendien reageren ze vaak heel snel, raken ze meermalen afgeleid tijdens een gesprek en maken ze te weinig tijd om echt naar gesprekspartners te luisteren. Vooral leiders die competitief zijn ingesteld en hun ego laten prevaleren boven wat een ander in de melk wil brokkelen, zijn matige luisteraars.

En dat is logisch, omdat een leven lang een baan bekleden bij een werkgever nauwelijks nog tot de realiteit behoord. De verantwoordelijkheid voor duurzame en brede inzetbaarheid is de verantwoordelijkheid van zowel de werkgever als de werknemer. Dat betekent dat het belang van een werknemer naar een leidinggevende die de capaciteiten heeft om (latent aanwezige) talenten tot bloei te laten komen, toeneemt.

Een goede leidinggevende trekt mensen aan, de betrokkenheid neemt toe en het verloop neemt af. Ze spelen een sleutelrol bij het maximaliseren van de resultaten en bijdragen aan de organisatiedoelen. De mensen die van baan wisselen en werkzoekende van nu hebben er belang bij dat er ruimte is om te leren en zich te ontwikkelen. Ze zullen daarnaar vragen als ze op zoek zijn naar een baan. Ze hebben daar een goede reden voor:

In het werken met leiders en managers valt me steeds weer op dat ze te ‘extern gericht’ zijn. Ze staan nauwelijks stil bij interventies die ze plegen en de effecten die ze daarmee genereren. Wanneer ze tijdens een coachsessie of een training de vraag voorgelegd krijgen wie een voorbeeld voor ze is geweest of waar hun eigen leider aan moet voldoen, dan ontstaat er een k(l)eurige meetlat. Als ik vervolgens vraag hoe vaak zij zichzelf langs die meetlat leggen, valt er een pijnlijke stilte. Eerder zette ik al een aantal adviezen op een rij voor zelfreflectie (http://www.expeditieduurzaam.nl/duurzaam-hr/leiderschap-ik-zeg-doen) en het belang van het dagelijks nemen van ‘sabbatical minutes’ (http://www.expeditieduurzaam.nl/duurzaam-individu/leiderschap-en-de-dagelijkse-sabbatical-minutes). Tijdens deze reflectiemomenten kunnen leidinggevenden het volgende voor zichzelf nagaan:

Tegenwoordig is alles je eigen verantwoordelijkheid en dien jij zelf overal over na te denken. Dit motto is niet alleen voorbehouden aan het kabinet, maar leidinggevenden nemen het dapper over. Wat is daarop tegen, wil je misschien aanvoeren. Mijn antwoord is: ‘niets’. De kwestie is dat medewerkers die de afgelopen decennia nooit hebben hoeven nadenken over allerlei zaken die hun werk en hun zelf betreffen, het bos in worden gestuurd door te weinig steun en aandacht van hun leidinggevenden. De leidinggevenden beseffen te weinig dat ze door gerichte aandacht de smeerolie kunnen zijn die de enigszins vastgeroeste hersencellen op gang brengen.

“Het thema van de rest van deze middag is: vertragen, vertragen, vertragen en daardoor versnellen!” Ik zit om tafel met een aantal leidinggevenden tijdens een workshop rond coachend leiderschap. De organisatie waar ze werken ziet helder voor zich dat een modern leidinggevende in staat is om op verschillende momenten gedurende de week de medewerkers te coachen conform het 70/20/10-gedachtegoed. Wat mij echter in het ochtendgedeelte van de workshop opviel, was dat de deelnemers een fan zijn van snelheid, efficiëntie en het leveren van hoge kwaliteit. Ze staan continu in de ‘doe-modus’.