Tag: Bedrijfscultuur

Voornamelijk daar waar shareholder value hoogtij viert, er in budgetten gesneden wordt en leidinggevenden moeten bezuinigen, worden dit soort beslissingen genomen. En dat terwijl het lekkerbekje relatief geen drol kost. Maar, ga maar eens vragen wie er wil overwerken als het lekkerbekje, het broodje gehaktbal of het halve haantje is afgeschaft. Nagenoeg niemand wil dan nog op zaterdag komen opdraven, omdat het ritueel verdwenen is. Het ritueel van samen de schouders eronder zetten om het werk weg te werken om daarna als broeders te genieten van de eenvoudige blijk van waardering. Met zo’n maatregel neem je medewerkers twee zaken af

Een oude Arabier bepaalt op zijn sterfbed dat hij aan de eerstgeboren zoon de helft van zijn kamelen nalaat, aan de tweede zoon een kwart en aan de derde zoon een zesde. In totaal heeft hij 11 kamelen. Als de drie zoons na zes dagen het verdelingsprobleem nog niet opgelost hebben, komt er op de zevende dag een adviseur voorbij. Aan hun gezichten ziet hij dat ze zich zorgen maken en daarom vraagt hij wat er aan de hand is. De broers vertellen hem dat waarop de adviseur zegt: ´Ik zal mijn kameel er even bij zetten.´ De eerste zoon krijgt zes kamelen, de helft. De tweede zoon drie, een kwart. De derde zoon twee, een zesde. En daarmee zijn de 11 kamelen verdeeld zoals de oude Arabier het zich wenste. De adviseur stapt weer op zijn eigen kameel en rijdt de woestijn in, een volgende opdracht tegemoet.

Van gras is bekend dat het geen zin heeft, maar hoe zit dat bij organisaties waar de organisatiecultuur deels verouderd is en nieuwe paradigma’s opgenomen moeten worden in het DNA van de aldaar werkende gemeenschap? Doel is altijd om te anticiperen op de veranderende wereld en het bewerkstelligen van winst en continuïteit. Een aantal mensen in de toplaag heeft de rol op zich genomen om ‘trekker’ te zijn en al snel ontvouwt zich een plan over hoe de organisatie ‘vernieuwd’ wordt. Onderdeel van dat plan is om iedereen te overtuigen van de noodzaak en het heil dat het ‘nieuwe’ gaat brengen, zodat iedereen ‘as soon as possible’ ernaar gaat handelen.
In de 10 jaar dat ik werkzaam ben als huurling om mee te helpen bij het versnellen van de gewenste verandering vallen mij een aantal valkuilen op die de ‘trekkers’ kenmerken.

Veel mensen denken dat de basis voor goed teamwork in de sfeer van persoonlijke verhoudingen ligt of in individuele samenwerkingsvaardigheden. Als dat waar was, was de keuze voor een oplossing bij problemen beperkt: andere medewerkers kiezen of enigerlei vorm van relatieverbetering en/of karakterwijzigingen bewerkstelligen.

Echte teams worden gekenmerkt door een zeer hoge mate van taak- en resultaatafhankelijkheid. Een diagnostisch model voor teamfunctioneren dat een brede blik werpt op mogelijke verbeterpunten is het teameffectiviteitsmodel (Kamminga en Schouten, 1994).

Sinds ik met een groene bril mijn directe omgeving scan, valt mij op dat zo’n beetje iedereen MVO-beleid hoog op de agenda heeft staan. Volstrekt lovenswaardig, ja, zelfs toe te juichen, maar pas op; zeven troeven en een aas maken nog geen pit! Of voor wie nooit klaverjast; de beste kaarten bieden nog geen garantie op een klinkende overwinning. Daar is meer voor nodig. En dat wat nodig is, wil ik omschrijven met slechts één woord: kennis.
In één week tijd werd ik van alle kanten bestookt met MVO; vanuit mijn Amsterdamse werkgever via berichten op intranet die werden gelardeerd met het bekende duurzaamheidsausje en een uitnodiging om als MO-ambassadeur met de projectleider van diezelfde discipline om de tafel te gaan zitten. Verder werd ik er vanuit mijn Haagse werkgever op gewezen door een special van het studenten-/medewerkersblad met als leidraad: ‘hoe groen is onze hogeschool?’

Duurzaam, trends en vertrouwen in je zelf

Ik bezocht de vrouwennetwerkbijeenkomst van een van de beste coöperatieve banken ter wereld, zoals zij zich zelf omschrijven.
Netwerken is een vast onderdeel van mijn takenpakket. Erg selectief ben ik niet: heb ik tijd, lijkt het me leuk of maakt het me nieuwsgierig? Criteria die ik ieder aanraad.
Deze ‘vrouwen-met-pit-bijeenkomst’ valt onder het laatste: nieuwsgierigheid.
Dyanne komt en ik heb nog nooit van Dyanne gehoord. Dat, samen met de locatie “Het Groninger museum” geeft de doorslag. Ik ga.

Kritisch zijn op je eigen werk, is slechts weinigen gegeven. Slechts zij die hiertoe in staat zijn, kunnen een stap zetten in de juiste richting. De rest blijft doelloos rondjes draaien. Om de hete brij heen, vanzelfsprekend, want wanneer het spannend wordt, is men met de staart tussen de benen er al weer tussenuit geknepen. Rare zaak, vraag om klare taal!

Het verdient bijzondere aandacht om te kijken naar de belangrijkste verschillen tussen de twee vormen van leiderschap. Het grootste verschil zit hem in de manier van belonen. Bij de transactionele vorm van leiding geven zoekt de leider naar manieren om zijn mensen het gewenste resultaat te laten behalen ongeacht ethische kwesties, normen, waarden en gedrag. Zolang de medewerkers maar bevredigd zijn en het gewenste resultaat behalen. Terwijl de transformationele leider uitgaat van de juiste normen en waarden, het menselijke proces voorafgaand aan de resultaten.

Het eerste wat me te binnen schiet bij het begrip duurzaamheid in relatie tot HR-beleid is een bijeenkomst voor een bedrijf, waarbij ik gevraagd was het aanwezige personeel iets te vertellen over interne relaties en omgangsvormen. Ik vertelde over mijn worsteling in de voorbereiding, omdat ik in eerste instantie moest denken aan het verhaal van de man die een congres bezoekt over beleving van seksualiteit.