Paola Pisu

‘We krijgen toch niet nog meer nieuwen?’ Een HRD-professional vertelde me onlangs dat teamleiders dit al zuchtend hadden uitgesproken. Deze organisatie opereert op technisch gebied en groeit als kool, omdat ze gespecialiseerd zijn in een specifieke duurzame techniek. Een inwerkprocedure is afwezig en nieuwe mensen worden eigenlijk in het diepe gegooid. Het is de vraag of iedereen het watertrappelen wel even goed machtig is. Terwijl ik hierover nog mijmerde, moest ik terugdenken aan het volgende.

In mijn blog ‘Adopteer ‘the love boat’ attitude; houd je talent aan boord!’, op de site van Talent Management Nederland stond, kreeg ik een bijzondere reactie. Een arbo-deskundige meldde mij spontaan dat een inwerkprocedure een voorspeller is voor gezondheid en ziekteverzuim. Des te beter de inwerkperiode des

De afgelopen maanden liep ik hier weer eens tegenaan. Loyale teamleiders en projectmanagers die een informatietekort hebben bij de implementatie van een nieuwe tool en totaal geen idee hebben hoe ze dit verbeterinstrument professioneel introduceren, presenteren en aan de man brengen. Als ik ze vraag welke informatie ze van hun meerderen hebben ontvangen over het doel en de achterliggende redenen van de tool, dan blijkt dat bijster weinig te zijn geweest. Mijn vervolgvraag luidt

Leider worden van een bestaand team is in ieder geval een uitdaging, maar een club overnemen van een leider die de sfeer danig verziekt heeft, is helemaal een kunst. De verhalen die ik soms hoor over ondermijnend gedrag blijven me verbazen. Denk daarbij aan vrij nemen op bepaalde dagen en dat niet toestaan aan medewerkers, overduidelijke voorkeuren hebben voor bepaalde medewerkers en dit uitspelen tegenover anderen, vertellen dat alles goed gaat en vervolgens bij beoordelingsgesprekken komen met minpunten, enzovoort. Door hun incompetentie zijn ze en ineffectief en halen ze de teamdoelen niet. Hun denk- en performancewijze doen afbreuk aan de teamperformance, werkrelaties en het welbevinden van medewerkers.
Als nieuw aangewezen leider van het team wil je zo snel mogelijk overeenstemming bereiken over de gezamenlijke missie, doelen en bijbehorend actieplan. Echter, bij een club die in verwarring verkeert en waar stress, angst en onuitgesproken conflicten aan de oppervlakte liggen, is een maatwerkaanpak aan te raden.

Lydia wil graag teamleider worden; ze droomt hierover. Tijdens een driegesprek vertelde ze haar afdelingsmanager en mij over haar wens. Ze had hier nog nooit eerder hardop over verteld. Als teamleider kreeg ze nieuwe uitdagingen en kon ze haar vaardigheden verder ontwikkelen. Na een korte adempauze startte ze vervolgens een litanie met redenen waarom ze wel nooit voor deze job in aanmerking zou komen: ze had nog nooit leiding gegeven, was nooit gecoacht en andere collega’s wel, ze ziet er niet leuk uit en weegt wat pondjes teveel en bovendien zouden anderen die solliciteren toch voorgaan, omdat die betere papieren hebben. Lydia is ervan overtuigd dat ze geknipt is voor de job, maar is zo slecht in het zichzelf verkopen tijdens sollicitatiegesprekken dat het eigenlijk zonde van de energie is om überhaupt een sollicitatieformulier in te vullen.
‘Adem in, adem uit, adem in, adem uit’, dacht ik.

Komt de volgende zin je bekend voor? “Je zit net in deze functie en het is echt nog te vroeg voor een management development traject; daar ga je volgend jaar aan deelnemen!” Daar sta je dan met je goede gedrag, enigszins in de steek gelaten. Een twintiger die voor het eerst een club mensen aanstuurt en dat vanuit een idee van ‘zo zal het wel moeten’, dat meestal nergens aan is getoetst, wordt ingevuld.

Ik hoor ogenblikkelijk, vanuit herinnering, geluiden en flarden tekst opdoemen in mijn hoofd. Ken jij ze ook? De mensen die beweren dat je pas leiding mag gaan geven als je de 28 jaar gepasseerd bent. Dan pas zou je voldoende levenservaring hebben

Voornamelijk daar waar shareholder value hoogtij viert, er in budgetten gesneden wordt en leidinggevenden moeten bezuinigen, worden dit soort beslissingen genomen. En dat terwijl het lekkerbekje relatief geen drol kost. Maar, ga maar eens vragen wie er wil overwerken als het lekkerbekje, het broodje gehaktbal of het halve haantje is afgeschaft. Nagenoeg niemand wil dan nog op zaterdag komen opdraven, omdat het ritueel verdwenen is. Het ritueel van samen de schouders eronder zetten om het werk weg te werken om daarna als broeders te genieten van de eenvoudige blijk van waardering. Met zo’n maatregel neem je medewerkers twee zaken af

….. is dat andere zaken belangrijker zijn en dus niet mijn vraag of de kwestie die een collega graag aan wil snijden. Ze rennen – blijkbaar – van afspraak naar afspraak en zijn soms pas na drie dagen bereikbaar en dan wel tussen elf en half twaalf. Of er kan na vier uur even vanuit de auto gebeld worden: ‘Dan zit ik lekker rustig!’

Bij navraag over hun toch ietwat slechte bereikbaarheid blijkt dat ze ‘invloed willen uitoefenen en er zeker van willen zijn dat ze geen belangrijke bijeenkomst missen!’ Wat mij altijd opvalt, is de snelheid waarmee ze praten; alsof ze aan het hardlopen zijn.

Mark van Tooren is al jaren werkzaam EHRM-gebied. Hij heeft zowel een technische als HR-achtergrond. Wat is EHRM, wat is de stand van zaken en waar gaan we naartoe? In dit interview lees je de antwoorden.

Mark, kun je in het kort uitleggen wat EHRM inhoudt?

EHRM is simpelweg het inzetten van web- en internettechnologieën binnen HR. Wat het ‘E’-tje doet is het beschikbaar maken van functionaliteiten in de systemen van HR voor een veel grotere groep dan alleen de experts binnen HR. Die grotere groep bestaat voornamelijk uit medewerkers en managers. Daar zit overigens wel een crux.

De titel is een wel heel vrije vertaling van de kernboodschap van het beroemde Youtube filmpje ‘The power of words; change your words, change your world’. De link staat trouwens onderaan deze blog. Vrije vertaling of niet; je woordkeuze – of dat nu verbaal of op schrift gesteld is – maakt een wereld van verschil. Zie het volgende opmerkelijke voorbeeld. Toen de belastingdienst in de UK gedragswetenschappers hun gedragseconomische en sociaal psychologisch kennis liet toepassen op een brief, die gestuurd werd aan mensen met een betalingsachterstand, werden opmerkelijke resultaten geboekt.

De één krimpt bij het horen van het word mindfulness al in elkaar en noemt het bij voorbaat, zonder zich er ook maar een seconde in verdiept te hebben: ‘softe onzin’. De ander zweert erbij. Een derde wil zich er graag eens in verdiepen, omdat bij een concurrent sinds een half jaar een programma draait waarin dagelijks ruimte wordt gemaakt voor mindfulness. Deze laatste groep kan ik het volgende melden. Zowel in de VS als in Nederland is er onderzoek gedaan naar de resultaten van het opnemen