Karim Akhlal

Vergrijzing voor en vergrijzing na, ik hoor niks anders meer. Toch begrijp ik iets niet; de vergrijzing schijnt veel problemen met zich mee te brengen op de arbeidsmarkt. Organisaties zijn bang dat er niet voldoende instroom is van jong talent, dat kennis niet tijdig overgedragen kan worden, dat ouderen te duur worden, etc etc. Tegelijkertijd zijn er nog nooit zoveel studenten in het hoger onderwijs geweest als momenteel en deze trend lijkt zich alleen maar door te zetten, mede door de instroom van multiculturele studenten. De internationale arbeidsmarkt is nog nooit zo flexibel geweest als hedendaags, Indiërs worden bij bosjes ingevlogen

Ja, u hoort het goed. Schop de allochtonen het land uit!  De hoogopgeleide allochtonen wel te verstaan. De hoogopgeleide allochtonen zeg je? Jazeker.
Ik begrijp het namelijk niet; Nederland heeft nog nooit zoveel multicultureel talent in huis gehad als op dit moment. En Nederland heeft – volgens mij –  nog nooit zoveel internationale contacten gehad als nu. En één plus één is….

Als ik soms verhalen hoor over hoe mensen anno 2011 nog

Impulsieve handelingen, meegaan in alle hypes, aandacht trekken om het aandacht trekken, wars van hiërarchie. Je zou bijna denken dat organisaties tegenwoordig een veredelde  speelplaats zijn geworden. Vraag is alleen of ze tegenwoordig nog een keus hebben? Volgens een onderzoek uitgevoerd door Manpower, onder meer dan 800 studenten, is gebleken

Afgelopen week was ik op een congres over multiculturele diversiteit binnen het Nederlandse onderwijs, dat overigens uitstekend georganiseerd was door hogeschool INHolland en de VU. Diverse sprekers en politici uit binnen en buitenland passeerden de revue en gaven hun mening over multiculturele diversiteit in onze samenleving, in het onderwijs en binnen het bedrijfsleven. Mooie uitspraken als ‘diversiteit is een feit’ en ‘samenleven is niet alleen tolerantie, maar ook letterlijk met elkaar in gesprek treden’ en nog veel andere inspirerende uitspraken en verhalen kwamen langs. Er waren workshops en ik nam deel aan het Lagerhuis debat; de sfeer was kortom uitstekend.

Laatst was ik op een bijeenkomst over generatieleer. De pragmatische generatie, 1970-1984, ging in dialoog met en over generatie Y, 1985-1999. Na een workshop werden de uitkomsten van de pragmatici vergeleken met de uitkomsten van generatie Y. Vragen als waar krijg je energie van in je werk, waar krijg je juist geen energie van en dergelijke kwamen voorbij. Wat opviel bij de vraag wat je als pragmaticus kunt leren van generatie Y,

Vorige week plaatste ik een blog over een, naar mijn mening, onnodige kostenpost voor het bedrijfsleven; de gevolgen van het gebrek aan waardering. Zo blijkt dat gebrek aan betrokkenheid (39% van de werknemers is niet of nauwelijks betrokken) al voor een jaarlijkse schadepost van € 5 miljard zorgt. Ook blijkt de jaarlijkse kostenpost van ruim € 10 miljard aan ziekteverzuim met de

Nu de arbeidsmarkt stil lijkt te staan wanen werkgevers zich in de zevende hemel. Selectie procedures zijn zwaarder dan ooit, immers er is keuze genoeg. Bonussen en extraatjes raken op de achtergrond. Er wordt bezuinigd op opleidingen en trainingen en medewerkers moeten één soms wel twee stappen harder lopen dan voorheen. Het is momenteel wat we noemen een werkgeversmarkt. In principe natuurlijk volkomen begrijpelijk dat er wordt verwacht dat medewerkers even een stapje harder werken en dat bepaalde,

Het zag er allemaal zo mooi uit, het ging allemaal zo goed. De drie heren konden het prima met elkaar vinden, de programma’s liepen dan wel wat uiteen maar volgens de berichten kwamen de heren al een heel eind tot elkaar. Meneer  Wilders glundere, meneer Rutte zag zichzelf al op de troon zitten met zijn handlanger meneer Verhagen aan z’n zijde. Meneer Wilders had zichzelf al gekroond tot koning van 1,5 miljoen haatdragende, ontevreden burgers.

Het ontslagrecht is afgeschaft en medewerkers zijn voortaan aan de grillen van de werkgever overgeleverd met duizenden werklozen tot gevolg en medewerkers die vogelvrij verklaard worden. Een rare perceptie natuurlijk van de afschaffing van het ontslagrecht. Maar toch vraag ik me wel af of het nou slecht of juist goed zou zijn om het ontslagrecht aan minimale eisen te binden. Waarbij natuurlijk bepaalde sociale aspecten wel behouden blijven.

Wat een gebeurtenis, wat een beleving, wat een drama, wat een vreugde, wat een afgang, wat een spektakel. Vreugde en verdriet gaan hand in hand in Zuid Afrika. Het waren tijden zoals we die lang hebben moeten missen in Nederland. Eindelijk geen schreeuwende politici, geen eeuwig geleuter over integratie en AOW, geen verhalen over weet ik het wat allemaal. Nee, in plaats van naar binnen gekeerd te zijn en elkaar staan aan te staren