Aly Gelderblom

Zijn wij er voor de regels of zijn de regels er voor ons?

Een paar blauwe ogen kijken vanachter een brilletje de kring rond? Het is opeens muisstil. Deze taal is men duidelijk niet gewend.
“Hm, wat bedoel je precies”, vraagt de projectleider? De man met de blauwe ogen achter het brilletje schraapt zijn keel: “Dit is misschien niet de juiste toonzetting in dit gezelschap en als externe heb ik misschien minder recht van spreken, maar ik sta voor wat ik zeg en zal nu uitleggen waarom.
Drie weken geleden ben ik ‘ingevlogen’ tegen een stevig uurtarief. Er moest vaart in het project waarbij, zoals jullie zeiden, het beschikbare overheidsgeld zo optimaal mogelijk moet worden benut. De werkelijkheid, die ik ervaar, sluit hier in de verste verte niet bij aan….

Een oude Arabier bepaalt op zijn sterfbed dat hij aan de eerstgeboren zoon de helft van zijn kamelen nalaat, aan de tweede zoon een kwart en aan de derde zoon een zesde. In totaal heeft hij 11 kamelen. Als de drie zoons na zes dagen het verdelingsprobleem nog niet opgelost hebben, komt er op de zevende dag een adviseur voorbij. Aan hun gezichten ziet hij dat ze zich zorgen maken en daarom vraagt hij wat er aan de hand is. De broers vertellen hem dat waarop de adviseur zegt: ´Ik zal mijn kameel er even bij zetten.´ De eerste zoon krijgt zes kamelen, de helft. De tweede zoon drie, een kwart. De derde zoon twee, een zesde. En daarmee zijn de 11 kamelen verdeeld zoals de oude Arabier het zich wenste. De adviseur stapt weer op zijn eigen kameel en rijdt de woestijn in, een volgende opdracht tegemoet.

‘Hebt u wel het juiste nummer gekozen?‘ Mevrouw is ervan overtuigd. Het nummer klopt; hetzelfde als vorig jaar. Het voorjaar komt: de hoogste tijd voor schone dakgoten. ’t Had al veel eerder moeten gebeuren.
Er is wat heen en weer gepraat nodig om mevrouw te overtuigen dat ze met mij niet de juiste vakvrouw op het dak haalt. Ik ben geen expert in schone goten en ik durf al helemaal niet op een dak!

En toch: waarom niet opschoning van (communicatie) geut’n? Een kleine verstopping met grote gevolgen is snel gemaakt. In de afgelopen weken kwam ik toch een paar mooie staaltjes tegen.

Of ik had eerder mijn fiets moeten inruilen voor een lagere instap of ik had mijn andere been moeten gebruiken om op aarde te landen: het resultaat is in ieder geval dat ik nu niet kan fietsen en ook niet lopen. Een week rust zal hier verandering in brengen, volgens de spoedeisende hulp.

In een stille donkere straat, nauwelijks 50 meter van huis vind ik mezelf terug onder de fiets, geen been kunnen verzetten, wel bijgelicht door een knipperend fietslampje. En het vriest!! Een buurvrouw merkt na een kwartier, dat iets knippert op straat.

DE stoel in het gemeentehuis van Westerveld vangt mijn blik en ik vind het daardoor DE stoel.
Een stoel uit één stuk, imposant, robuust, natuurlijk, een blikvanger die zelf ook al veel heeft gezien, getuige de omvang, de leeftijd en de aantekeningen die in al die jaren op DE stoel zijn achtergelaten.
Een stoel om op en in te zitten. Die de maat neemt en iets versterkt van degene die er op of in zit.
Ik zie het wel zitten voor een paar managers die ik ken om zich te nestelen in de stoel.

Vooruitlopend op wet- en regelgeving , oefen ik regelmatig in het uitoefenen van mijn zorgplicht voor mijn 90 jarige moeder. Ik heb zelfs al, als waardevolle mantelzorger, een overheidsbonus ontvangen voor het duurzaam relatieonderhoud met mijn moedertje.

Ik laat mijn moeder graag uit. Soms kiest zij onze bestemming, meestal ik, omdat mij dat beter uitkomt. Vaak zetten we koers richting Ikea. Ik vind dit plezierig omdat de stallingmogelijkheden voor moeder zo ruim zijn. En mijn moeder trakteert graag op koffie met appelgebak met de familiepas.

Duurzaam, trends en vertrouwen in je zelf

Ik bezocht de vrouwennetwerkbijeenkomst van een van de beste coöperatieve banken ter wereld, zoals zij zich zelf omschrijven.
Netwerken is een vast onderdeel van mijn takenpakket. Erg selectief ben ik niet: heb ik tijd, lijkt het me leuk of maakt het me nieuwsgierig? Criteria die ik ieder aanraad.
Deze ‘vrouwen-met-pit-bijeenkomst’ valt onder het laatste: nieuwsgierigheid.
Dyanne komt en ik heb nog nooit van Dyanne gehoord. Dat, samen met de locatie “Het Groninger museum” geeft de doorslag. Ik ga.

 Niets ziend loop ik  bijna aan deze draaimolen voorbij. Dit vertier tot 12 jaar,  is voor mij  passé.   En dan……een helder moment?!  Welk korset had ooit gedacht fier te wapperen als zeil in een draaimolen? Wie verzint zo iets? Een creatieve geest ergens in België heeft een ongewoon idee.

Sterker nog,  hij/zij gelooft er in, voert het uit en bezorgt daarmee veel kinderen in Antwerpen een groot plezier.
Een korset, dat eerst een vrouwenlichaam heeft ingesnoerd wappert in de wind, om vaart te maken voor de nieuwe generatie. De slee die, vanwege klimaatverandering steeds minder sneeuw onder de glijders heeft, voelt kinderbillen midden in de zomer!  De vreugde van een tweede leven. Een tweede leven in een organisatie, welke vreugde levert dat op?

Er was een moment dat ik niet was.

Er komt een moment dat ik niet meer ben.
Tussen deze momenten stap ik rond op deze wereld. Samen met miljarden anderen.
Ieder heeft zijn eigen wandelroute. En we komen elkaar regelmatig tegen. Helaas verloopt dit niet vlekkeloos.
De olifant en de mens zijn de enige zoogdieren die op hun kop kunnen staan, staat in het lexicon van nutteloze feiten.  Uitsluitend de mens heeft de mogelijkheden in zich om met gebruik van zijn kop, zich in te zetten voor het geluk van de mensheid en daarmee het geluk van de wereld.

Een grijze ochtend, een grijs hotel met een uitgebreid ontbijt. Een veelkleurig publiek. Een vreedzame vreetzame sfeer.

Tafeltjes ver genoeg uitelkaar om je niet ongemakkelijk te voelen en dichtbij genoeg om contact te maken.
Op de leestafel The New York Times, de Frankfurter Allgemeine, De Antwerpse Gazet en de Telegraaf. Ze geven hetzelfde nieuws vanuit een eigen kleuring.
Mijn vakantie start perfect. Ik kijk om me heen, geniet en in mijn hoofd wordt een uitdagende training geboren.

Perfecte omstandigheden. Samen hetzelfde doel voor ogen, de inwendige mens, die bij iedereen hetzelfde is, versterken om de dag aan te kunnen. Uiterlijk vertegenwoordigen we de hele wereld. Bleekscheet, spleetoog, roetmop, gladjanus, opschepper, ze zijn er allemaal. Samen voor duurzaamheid: Gebruik elkaar, gebruik diversiteit.