Op het verkeerde spoor; de Kunduzcoalitie en haar maatregelen

Een van de zwakke punten van kapitalisme is dat je altijd zult moeten blijven groeien om het systeem in stand te kunnen houden, ook al worden de grondstoffen met de dag schaarser. De economie waar wij van deel uitmaken en die zo solide bleek, is hiermee in een tijdbestek van een jaar of twee een zeepbel gebleken. Van kort houdbaar.

Op zich is het niet erg dat je eens in de zoveel jaar pas op de plaats moet maken en zaken moet heropschudden. Is niemand niet bij gebaat. Maar doe het dan wel met visie en met een strategie die langer duurt dan de gemiddelde kampeervakantie. Dat nu is waar het bij het lenteakkoord fors aan ontbreekt. Men noemt het niet voor niets een product van de Kunduzcoalitie.

Natuurlijk, we moeten allemaal procenten inleveren om de boekhouding weer een beetje in het gareel te krijgen. Daar zit ook niet het pijnpunt. Wie nu vier keer per jaar op vakantie gaat, zal er straks eentje moeten inleveren. Daar is minder dan niks mis mee. Nee, het zuur zit dieper.

Reiskosten – de kosten die wij krijgen vergoed om de afstand tussen wonen en werken te overbruggen – zullen nu ook worden belast. Het idee hierbij is dat partijen die als zich milieu- en toekomstbewust afficheren van ons verwachten dat we dichter bij ons werk gaan wonen. Dat we te maken hebben met partners die wellicht al in de stad werken waar zij wonen of dat huizen onverkoopbaar zijn, telt niet mee. Maar als grondgedachte nog heel aardig. Niet goed te praten, wel creatief bedacht.

Maar mooier werd het toen blijgezicht Pechtold afgelopen vrijdag verkondigde dat reiskosten een van de weinige zaken zijn die nog niet worden belast. Hoog tijd. Daar hoor je dan dus de ware politicus.

Uitvloeisel op korte termijn is een vlucht uit het openbaar vervoer. Op zich prettig, want dan kan er weer eens gezeten worden in de trein. Qua duurzaamheid echter niet prettig, immers het werk blijft op x kilometer liggen: forensen doet men duidelijk niet voor zijn of haar plezier.

De schade op langere termijn echter is ernstiger. Door niets echt te hervormen, maar door slechts een beetje te boekhouden los je niks werkelijk op; geen crisis, geen milieuproblemen.

En dus weten we nu wel van wie we de oplossingen in elk geval niet hoeven te verwachten. Van wie wel, moeten we na september maar weer eens zien.