De eerste ISO-pilots; bedrijfsleven eist duurzame leveranciers! Maar hoe zit het me de 'P' van eigen people?

Onlangs maakte mijn hart een sprongetje toen ik hoorde dat een bedrijf dat binnen Europa produceert, bezig is met het beschrijven van de procedures, zodat er eind juni geaudit kan worden. De overheid heeft  het voortouw genomen bij het zaken doen met duurzame leveranciers en maakt haar voorbeeldfunctie waar. Een aantal bedrijven is nu bezig met het inrichten van de ISO-procedures zo vertelde mijn gesprekspartner. Echter, na enig doorvragen gaat het om kwesties als dat leveranciers onder meer moeten aantonen dat er geen gebruik wordt gemaakt van kinderarbeid, dat ze bijdragen aan de afname van de CO2-footprint en een aantal andere 'groene' maatregelen. Mijn enthousiasme nam af. Bij deze audit gaat (nog) geen aandacht uit naar hoe ze op een betere manier met hun eigen personeel kunnen omgaan. De man die ik sprak, werkt bij een organisatie waar de CEO's bonussen ontvangen en de afdelingen op budgetten in moeten leveren als gevolg van de crisis. Alle vet verdwijnt van de afdelingsbotten en in afgeslankte vorm dient natuurlijk wel een portie werk verricht te worden dat aan scherpe kwaliteitseisen moet voldoen. En ik vraag me af: 'Is dit nou ook een vorm van window dressing?' Ze kijken naar buiten, maar niet naar binnen. Goh.

Ach, zo zijn er wel meer organisaties die één of hooguit twee van de drie p's van planet, people and profit bedienen. Wat viel mij de laatste tijd daarin nog meer op? Een gesprek met een HR-director van een wereldwijd opererend concern. Op mijn vraag hoe zij werken aan duurzaamheid vertelde hij mij met gepaste trots dat het water dat de fabrieken in Nederland verlaat schoner is dan het water dat het bedrijf binnenkomt. Een fantastische prestatie natuurlijk. Toen ik hem vroeg wat er aan duurzaam hr wordt gedaan, moest hij mij het antwoord schuldig blijven. Jaren geleden kreeg ik daar een rondleiding en onlangs hoorde ik, via een relatie die daar onlangs rondgeleid werd, dat alles nog bij hetzelfde is gebleven. "De productiemedewerkers werken in een gebouw dat mij doet denken aan het voormalige oostblok", zei hij. Het is er erg donker en naargeestig hoewel het wel aan ARBO-regels zal voldoen.

In de afgelopen maanden vertelden hrm-ers van twee bedrijven vol trots dat ze  hun leasecontracten aan het herzien zijn; er komen voortaan alleen nog maar hybrides in. Het blijkt een kostengedreven keuze te zijn. Daar zijn ze dan wel open en eerlijk over. Een stop-and-go komt er niet in, omdat de bijtelling dan 20% bedraagt. Hoe groen is dit eigenlijk? Wat is het verschil tussen de CO2-footprint van een hybride en een stop-and- go? De laatste zou weleens minder energiebelastend kunnen zijn wanneer een life cycle assessment uitgevoerd wordt. En wordt hierover iets aan de medewerkers/gebruikers gevraagd?

En dan een hrm-er directeur bij een grote zakelijke instelling die hardop verkondigt dat "hij alleen aan de 'p' van 'planet' meewerkt en niet van plan is iets te doen met de 'p' van 'people'. Dus ........

Wanneer het bedrijfsleven van haar leveranciers eist dat ze duurzaam werken, is dat ontzettend goed nieuws. Het nieuws wordt nog beter wanneer men niet alleen extern gericht is op het bijdragen aan duurzaamheid, maar ook intern gericht op het verbeteren van de arbeidskwaliteit voor de eigen medewerkers. Het nieuws wordt nog beter wanneer 'duurzaam doen' meer is dan alleen kruideniersachtig besparen op organisatiekosten. Anders krijg je medewerkers nooit mee wanneer je ze op de man/vrouw af vraagt om mee te werken aan een duurzame samenleving. Hoe geloofwaardig kun je zijn? Hoe geloofwaardig kun je worden?